Ποια τιμωρία «πιάνει»;






Ακόμα δεν «βγήκε από το αυγό» και θέλει να είναι το αφεντικό. Έχετε την εντύπωση ότι σας σέρνει από τη..
μύτη και δεν ξέρετε πώς να βάλετε όρια και ποια τιμωρία θα το συμμορφώσει. Το μυστικό είναι: ψυχραιμία και όχι βία.


Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν φορές που τα παιδιά είναι ικανά με την συμπεριφορά τους να μας φτάσουν στα όρια της απόγνωσης και στην κυριολεξία να μας εξαντλήσουν ψυχολογικά. Και εκεί, ο κάθε γονιός προσπαθεί να «εφεύρει» την πιο «αποτελεσματική» τιμωρία για να βάλει φρένο στο ατίθασο πιτσιρίκι του. Είτε με φωνές, είτε με σωματική βία, είτε με καλοπιάσματα, είτε με απαγορεύσεις, ακόμα και στέλνοντας το στην απομόνωση του δωματίου του για λίγο. Όπως θα έχετε αντιληφθεί και εσείς, το περίεργο είναι ότι τις περισσότερες φορές, ότι κι αν έχουμε σκεφτεί, απλά δεν φέρνει το επιθυμητό αποτέλεσμα, γιατί μετά από λίγη ώρα, εκείνο συνεχίσει απτόητο! Άρα, τι κάνουμε; Μήπως χρειάζεται κάποια πιο δραστική τιμωρία; Και ποια είναι η έννοια της τιμωρίας όπως την φαντάζεται ο καθένας μας; Ουσιαστικά αυτό που θέλουμε όλοι μας είναι να του μάθουμε να φέρεται σωστά και συνετά, από μόνο του, και όχι επειδή φοβάται την τιμωρία. Υπάρχει τρόπος να τα καταφέρουμε;
Διαχωρίστε την τιμωρία από την «εκδίκηση»Να βάζετε στο παιδί τιμωρίες οι οποίες έχουν άμεση και λογική σχέση με το παράπτωμά του, διαφορετικά το παιδί θα εκλαμβάνει την τιμωρία σας σαν μια καθαρή μορφή εκδίκησης και δεν θα έχει κανένα νόημα και αποτέλεσμα, παρά μόνο να δηλητηριάζουν μακροπρόθεσμα τις σχέσεις σας και δημιουργούν ένα άσχημο κλίμα μεταξύ σας. Για παράδειγμα: Δεν μπορούμε να πούμε σε ένα παιδί «δεν θα πάμε βόλτα το απόγευμα επειδή δεν τρως όλο σου το φαγητό». Ακούγεται παράλογο και είναι. Τι σχέση έχει το ένα με το άλλο; Αυτή η έλλειψη σύνδεσης μεταξύ της συμπεριφοράς του παιδιού και της τιμωρίας προκαλεί στα παιδιά σύγχυση και την αίσθηση πως τα εκδικούμαστε. Μπορούμε όμως να του πούμε «δεν θα φας γλυκό, αν δεν φας το φαγητό σου πρώτα».
Μάθετε το παιδί ότι την έννοια της «συνέπειας των πράξεων μας»Αφήσετε το παιδί να υποστεί τις φυσικές συνέπειες των πράξεων του, χωρίς να του επιβάλλετε εσείς την τιμωρία του. Για παράδειγμα, το παιδί σας αρνείται να μαζέψει τα παιχνίδια του, παρά τη δική σας ενθάρρυνση και τις συμβουλές σας ότι κινδυνεύουν να χαθούν. Και δυστυχώς χάνει ένα παιχνίδι του. Δεν χρειάζεται να το τιμωρήσετε για να διορθωθεί, απλώς, αφήστε τα πράγματα να εξελιχθούν από μόνα τους. Δείξτε κατανόηση, με φράσεις τύπου «είναι λυπηρό να χάνεις ένα παιχνίδι σου. Τι κρίμα!», και παρηγορήστε το. Όταν σας ζητήσει όμως να του το αγοράσετε πάλι, εξηγήστε του ήρεμα και απλά ότι δεν ευθύνεστε εσείς για την απώλειά του και υπενθυμίστε του ότι ήταν δική του η απόφαση να μην μαζέψει τα παιχνίδια του, με κίνδυνο κάποιο να χαθεί. Έτσι, θα πρέπει να υποστεί τις συνέπειες της επιλογής του.Ουσιαστικά η έννοια της τιμωρίας είναι ότι καθετί έχει και το τίμημα του και ότι θα πρέπει να υποστεί τις συνέπειες των πράξεών του και της συμπεριφοράς του. Μάθετέ του ότι οι συνέπειες ακολουθούν σχεδόν πάντα μία λάθος επιλογή ή συμπεριφορά και αυτό ισχύει για όλους –όχι μόνο για τα παιδιά.
Βάλτε όρια και κανόνεςΓια να καταλάβουν τα παιδιά τα όρια, απαραίτητη προϋπόθεση είναι οι δύο γονείς να έχετε κοινές απόψεις και αντιδράσεις για τη διαπαιδαγώγηση και να είστε σταθεροί. Δεν μπορεί τη μια μέρα για ένα θέμα να είστε αρνητικοί, και την άλλη για το ίδιο θέμα να είστε ελαστικοί. Οι κανόνες θα πρέπει να ισχύουν για όλα τα μέλη της οικογένειας και όχι μόνο για τα παιδιά. Φροντίστε να τηρούνται χωρίς πολλές-πολλές συζητήσεις και ελαφρύνσεις. Τα παιδιά δέχονται τους κανόνες, όταν εμείς οι γονείς δεν κάνουμε υπερβολές και είμαστε λογικοί στις απαιτήσεις μας. Όταν βάζουμε ένα κανόνα και εξηγούμε με επιχειρήματα γιατί πρέπει να τηρηθεί. Έτσι φαινόμαστε στα μάτια τους σταθεροί, υπολογίσιμοι, δυνατοί και άνθρωποι που μπορεί κανείς να εμπιστευτεί.
Διατηρήστε την αυτοκυριαρχία σας
Ξεκινάμε από το γεγονός ότι κάθε παιδί όταν έχει μια ανάρμοστη συμπεριφορά ξέρει πολύ καλά ότι παραβαίνει κάποιους κανόνες. Κι έπειτα η έκφραση και οι κινήσεις σας (σοβαρεύετε, σηκώνεστε απότομα όρθιοι) του δείχνουν ξεκάθαρα ότι έκανε κάτι κακό. Το παιδί διαισθάνεται την ένταση, διαισθάνεται όμως και την ικανότητά σας να διατηρήσετε την ψυχραιμία σας ή και το αντίθετο. Και αυτό έχει μεγάλη σημασία. Εξάλλου με την κακή συμπεριφορά του το μόνο που επιθυμεί είναι να σας προκαλέσει. Ο στόχος του είναι να καταφέρει να σας κάνει να χάσετε την ψυχραιμία σας και μετά να ασχοληθείτε αποκλειστικά μαζί του και για περισσότερο χρόνο. Αντιδρώντας ψύχραιμα και συγκρατημένα, αποδεικνύετε τη δύναμή σας. Το παιδί αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί να σας κάνει ό,τι θέλει. Και βαθιά μέσα του θα αισθάνεται περήφανο και ασφαλές που έχει έναν δυνατό γονιό. Γι’ αυτό, λοιπόν, μετρήσετε από μέσα σας ως το 20, πάρτε βαθιές ανάσες και προσπαθήστε να δείχνετε όσο το δυνατόν λιγότερο εκνευρισμό.
Πείτε «όχι» στο ξύλοΌταν ο γονιός απλώνει το χέρι πάνω στο παιδί, χωρίς δεύτερη σκέψη, για να δώσει ένα μικρό αθώο μπατσάκι ή ακόμη και ένα γερό ανεπιθύμητο χαστούκι, το μόνο που καταφέρνει είναι ν’ αφήσει ξεκάθαρα σημάδια του στο μάγουλο αλλά και στην ψυχή του παιδιού. Η βία δεν πρέπει να χρησιμοποιείται σε καμία περίπτωση στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών.Μην ξεχνάμε επίσης ότι τα παιδιά πολλές φορές έχουν ως πρότυπα είτε εμάς, είτε μεγαλύτερα αδέρφια, είτε ακόμη και ήρωες καρτούν που δυστυχώς στις μέρες μας είναι συνήθως πολύ βίαιοι. Κατ’ επέκταση αν εμείς δίνουμε το καλό παράδειγμα και αποτρέπουμε την ταύτιση των παιδιών με τέτοια πρότυπα, τότε θα καταφέρουμε να ελαχιστοποιήσουμε τη βία γενικότερα στην οικογένεια.
Μην βάζετε τις φωνές«Δεν ακούς που σου μιλάω;» Φυσικά και σας ακούει και καταλαβαίνει πολύ καλά τι λέτε αλλά και πως το λέτε. Όμως οι φωνές δεν θα κάνουν το παιδί πιο προσεκτικό και πιο ήσυχο, αντιθέτως το κάνουν αντιδραστικό και το στενοχωρούν. Και το κακό είναι ότι ο τόνος της φωνής μας μπορεί πολύ εύκολα να υψωθεί, χωρίς να συνειδητοποιήσουμε ότι εκείνη τη στιγμή ουσιαστικά φωνάζουμε στο παιδί μας. Και αυτό γιατί τα όρια μεταξύ μιας λογικής κουβέντας με τα παιδιά μας και των διαταγών, των κατηγοριών και των ταπεινωτικών σχολίων είναι πολύ ρευστά. Οι φωνές ντροπιάζουν τα παιδιά και τα ταπεινώνουν. Από την άλλη, μια έντονη σύντομη φωνή είναι πιο αποτελεσματική και σαφώς προτιμότερη από μια συνεχή γκρίνια, ένα διαρκές μάλωμα. Για παράδειγμα: το παιδί δεν έχει πιει το γάλα του και πρέπει να φύγει για το νηπιαγωγείο. Μια φωνή δυνατή με παιχνιδιάρικο αλλά και συνάμα αποφασιστικό ύφος «Τι; Ακόμα δεν ήπιαμε το γάλα μας; Γρήγορα!» μπορεί να κάνει θαύματα. Και μπορεί το παιδί να αναρωτιέται γιατί το λέτε με τόσο έντονη φωνή, αλλά το σημαντικό είναι ότι καταλαβαίνει ότι εκείνη τη στιγμή είστε σοβαροί, ότι δεν είναι παιχνίδι και πρέπει να συμμορφωθεί.
Προσπαθήστε να καταλάβετε τα αίτια της συμπεριφοράς τουΥπάρχουν διάφορες αιτίες για την παιδική προκλητική συμπεριφορά. Γι’ αυτό λοιπόν είναι λάθος να τις προσπερνάτε έτσι απλά και σιωπηλά. Όταν το παιδί κάνει ανοησίες συνειδητά, τότε σημαίνει ότι κάτι μπορεί να το απασχολεί και πρέπει να το συζητήσετε με τον σύντροφό σας και με όλους τους ενήλικες που βρίσκονται κοντά στο παιδί (παππούδες, δασκάλα, babysitter). Και φυσικά θα μιλήσετε και με το ίδιο το παιδί. Θα πρέπει να αναρωτηθείτε τι κρύβεται πίσω από την προκλητική συμπεριφορά του παιδιού. Ασχολείστε αρκετά μαζί του; Του λείπετε; Ζηλεύει κάποιο αδελφάκι; Είστε χαλαροί και ευδιάθετοι όταν επιστρέφετε σπίτι; Μήπως η συμπεριφορά του είναι η «απάντησή» του στη δική σας στάση απέναντι του;
Δείξτε αδιαφορίαΜερικές φορές, ακόμη και η αδιαφορία στην προκλητική του συμπεριφορά και ο προσανατολισμός του ενδιαφέροντος σε κάτι άλλο βοηθούν το αδιάλλακτο παιδί σημαντικά. Ακόμη και η αρνητική προσοχή (δηλαδή η τιμωρία) είναι πιο θεμιτή για κάποια παιδιά απ’ ό,τι η αδιαφορία μας. Ασχοληθείτε με το παιδί όσο περισσότερο μπορείτε, κάντε μαζί του πράγματα που αρέσουν και στους δύο ενισχύστε τις θετικές συμπεριφορές και θα δείτε τη διαφορά.
Επαινέστε την καλή του συμπεριφορά.
Πολλά παιδιά είναι εξαιρετικά ευαίσθητα στην κριτική. Ένας πολύ καλός τρόπος για να τους δείξετε το λάθος τους, χωρίς να τα πληγώνετε είναι η μέθοδος «έπαινος – κριτική - έπαινος». Για παράδειγμα, πείτε στο παιδί: «Η δασκάλα μου είπε ότι είσαι πολύ καλός στα μαθηματικά. Πρέπει όμως να κάνεις πιο μελετημένα τις ασκήσεις σου. Έχεις βελτιωθεί πολύ όμως». Έτσι, σταδιακά θα καταλάβει ότι μπορεί να κερδίζει το ενδιαφέρον σας με θετικό τρόπο και να εισπράττει τον έπαινο.

Με την συνεργασία της κας Βάσως Μακαρώνη (ψυχολόγος - παιδοψυχολόγος)
imommy

Αναρτήθηκε από Υγεία και άλλα

Πασχαλινός διακοσμητικός λαγός
Υλικά:                                                 :

κάλτσα λευκή ή σε παστέλ χρώματα
μια πλατιά πέτρα
βαμβάκι ή καλύτερα πριονίδι για κατοικίδια
ματάκια
σύρμα πίπας
κορδέλα
ένα κομμάτι φύλλο τσόχας
κόλλα

Κατασκευή:
Βάζουμε μέσα στην κάλτσα την πέτρα ώστε να δίνει κάποιο βάρος και να κάνει την κατασκευή μας πιο σταθερή. Γεμίζουμε την κάλτσαμέδχρι την μέση, με βαμβάκι ή πριονίδι (το πριονίδι δίνει καλύτερο αποτέλεσμα). Εκείδένουμε χαλαρά με το κορδελάκι ώστε να διαχωρίσουμε το σώμα από το κεφάλι.. Συνεχίζουμε το γέμισμα ώστε να σχηματιστεί μια μεγαλούτσικη μπάλα για κεφάλι. Το περίσεμα της κάλτσας (δηλ. το λάστιχό της ) το γυρνάμε προς τα μέσα και κολλάμε. ώστε να κλείσει από επάνω το κεφάλι. Στο κεφάλι κολλάμε ματάκια, μυτούλα (μπορεί να είναι φουντίτσα ή ένα μικρό κομματάκι από σύρμα πίπας σχηματισμένο σε μπαλάκι). Μουστάκια μπορούμε να βάλουμε είτε ξεφτισμένο σκοινί, είτε τρίχες σκούπας. Στο φύλλο τσόχας κόβουμε 4 κομματάκια ίδια σε σχήμα αυτιών λαγού. Ανά δυο θα τα ζευγαρώσουμε κολλόντας τα. Στο εσωτερικό τους όμως πριν τα κολλήσουμε, θα βάλουμε σύρμα πίπας σε σχήμα U ώστε τα αυτάκια να παραμένουν σταθερά όρθια και να μπορούμε να τους δώσουμε ότι σχήμα θέλουμε. Το σύρμα πίπας φροντίζουμε ν απερισεύει και να βγαίνουν οι άκρες του έξω από τα αυτάκια . Αυτές τις άκρες του σύρματος θα τις μπήξουμε στο σημείο που κάναμε την ένωση στο κεφάλι του λαγού. Στολ'ίστε το λαγό με πολύχρωμα λουλουδάκια ή ότι άλλο θέλετε!
Καλό Πάσχα!!!!!

Αναρτήθηκε από http://users.sch.gr

Καλαθάκια διακοσμητικά

:

Υλικά:

συρμάτινα ή άλλα κουτάκια συσκευασίας ή ακόμη και πήλινα κυπελάκια γιαουρτιού:

σύρμα πίπας
αυγουλάκια
λουλούδια από χαλασμένα πλαστικά μπουκέτα κ.ά.
Κατασκευή:
Χρησιμοποιούμε το σύρμα πίπας ώστε να σχηματίσουμε αψίδες πάνω από τα κουτάκια μας. Βάφουμε και στολίζουμε τα κουτάκια μας με χρώματα της αρεσκείας μας.
Σχηματίζουμε μαργαρίτες με το σύρμα πίπας διπλώνοντάς το και κολλάμε αυτές τις μαργαρίτες στο κουτάκι μας. Στολίζουμε με κορδέλες και πλαστικά λουλουδάκια.


Ανάρτηση απο http://users.sch.gr

Πασχαλιάτικο δεντράκι και καλάθι με αυγά








Καλημέρα! Εσείς στολίσατε? Εμείς ξεκινήσαμε χθες με το στεφανάκι και σήμερα σας δείχνω και τα υπόλοιπα. Χωρίς να είναι κάτι ιδιαίτερο, ένα καλάθι, μερικά αυγά και λίγη κορδέλα, έτσι για να φτιάξει η διάθεση λιγάκι και να χαρούν τα παιδιά! Η αλήθεια είναι ότι στην Ελλάδα δεν συνηθίζουμε να στολίζουμε ιδιαίτερα το σπίτι κατά την διάρκεια του Πάσχα. Οι περισσότερες νοικοκυρές αρκούνται στα παραδοσιακά έθιμα που έχουν να κάνουν περισσότερο με την βαφή των αυγών και την προετοιμασία παραδοσιακών φαγητών και γλυκών. Κουλούρια, τσουρέκια και άλλες νοστιμιές. Πέρα όμως από αυτά, θα μου άρεσε να δώσουμε λιγάκι γιορτινό ύφος και στο σπιτικό μας. Επηρεασμένη λοιπόν από το άρθρο με τον παππού που στόλισε ολάκερο δέντρο για τα εγγόνια του, είπα να στολίσω....όχι δέντρο βέβαια, λίγα κλαδιά!!!:)) Θα τα δείτε παρακάτω.














Να΄και τα κλαδιά που σας έλεγα. Η ιδέα κυκλοφορεί πολύ στο pinterest και από όσο έχω δει την προτείνουν και σε αρκετά ελληνικά blogs και sites. Είναι εύκολη, απλή και το κόστος πολύ μικρό.

Τις υπόλοιπες κατασκευές σας τις είχα δείξει σε προηγούμενα posts, (κουνελάκια, ανεμόμυλος από χαρτόνια).




Καλή σας επιτυχία!




Αναρτήθηκε από Είμαι Παιδί

Τι είναι το σύνδρομο Asperger και ο υψηλής λειτουργικότητας αυτισμός

Ένας Αυστριακός παιδίατρος, ο Δρ. Χάνς Ασπέργκερ (Hans Asperger), περιέγραψε το Σύνδρομο Asperger γιά πρώτη φορά το 1944,όταν παρατήρησε ότι τέσσερα αγοράκια, που ήταν ασθενείς του παρουσίαζαν μια ιδιοσυγκρασιακή και περίεργη συμπεριφορά.
Μετά από έρευνες, έδωσε στη συμπεριφορά αυτή το όνομα ‘Αυτιστική Ψυχοπάθεια Παιδικής Ηλικίας’ (Autistic psychopathy in childhood).
Κατα σύμπτωση, έναν χρόνο πρίν το 1943, ένας άλλος Αυστριακός ψυχίατρος που ζούσε στήν Αμερική, ο Δρ. Λέο Κάννερ (Leo Kanner) είχε κάνει την πρώτη αναφορά για μια πάθηση που είχε διαπιστώσει σε παιδιά και την είχε ονομάσει Autistic Disturbances of Affective Contact και Early Infantile Autism. Η πάθηση που διατύπωσε ο Leo Kanner είναι πιό γνωστή σήμερα ως κλασσικός Αυτισμός. Το όνομα Σύνδρομο Asperger (Asperger’s Syndrome) καθιερώθηκε από το 1981 όταν η Δρ. Λόρνα Γουίνγκ (Lorna Wing), μια Αγγλίδα ψυχίατρος, δημοσίευσε ένα ακαδημαϊκό έγγραφο που λεγόταν Asperger’s Syndrome: a Clinical Account, το οποίο ξανάφερε στο φώς την έρευνα που είχε κάνει ο Hans Asperger και καθιέρωσε έτσι την επωνυμία Asperger’s Syndrome για να περιγράψει μία πάθηση που ανήκει στίς Διαταραχές του Αυτιστικού Φάσματος (Αutistic Spectrum Disorder).
Το Σύνδρομο Asperger θεωρείται πάθηση που ανήκει στις Διαταραχές του Αυτιστικού Φάσματος, διότι όπως και ο κλασσικός Αυτισμός, είναι μια αναπτυξιακή διαταραχή που επηρεάζει τον τρόπο επικοινωνίας και τις σχέσεις ενός ατόμου με το περιβάλλον του. Συχνά θεωρείται ότι όλοι όσοι έχουν Αυτισμό και έχουν υψηλές επιδόσεις, φέρουν το Σύνδρομο Asperger. Ωστόσο, είναι γνωστό σήμερα ότι υπάρχουν αρκετές άλλες μορφές Αυτισμού, αυτές του αποκαλούμενου ως “Λειτουργικού Αυτισμού”, όπου τα άτομα αποδίδουν με υψηλές επιδόσεις χωρίς να εμφανίζουν αυτά καθαυτά τα συμπτώματα του Συνδρόμου Asperger.

Η διαφορά μεταξύ του Συνδρόμου Asperger και του Υψηλής Λειτουργικότητας Αυτισμού, όπως την περιέγραψε ο καθηγητής Τόνυ Άτγουτ (Τony Attwood), είναι ότι ο Υψηλής Λειτουργικότητας Αυτισμός ξεκινά μεν ως κλασσικός Αυτισμός στην παιδική ηλικία, αλλά τα άτομα αυτά δείχνουν μια μεγάλη εξέλιξη στην επικοινωνιακή τους ικανότητα (communicational ability). Έτσι καταφέρνουν να ξεπεράσουν τις όποιες χαμηλές προδιαγραφές είχαν γίνει σχετικά σε μικρή ηλικία με την νοητική ανάπτυξή τους . Αυτοί οι έφηβοι και ενήλικες υποστηρίζονται πιο πολύ από τους γονείς και τους θεραπευτές τους, διότι παρουσιάζουν μια πραγματικά εκπληκτική άνοδο στις ικανότητές τους, κάτι που δεν παρουσιάζεται από αυτούς με το Σύνδρομο Asperger.
Είτε έχουν Σύνδρομο Asperger (ΣΑ), είτε Υψηλής Λειτουργικότητας Αυτισμό (ΥΛΑ), τα παιδιά και οι ενήλικες βιώνουν δυσκολίες στις καθημερινές κοινωνικές τους αλληλεπιδράσεις. Η ικανότητά τους για ανάπτυξη φιλικών σχέσεων είναι γενικά περιορισμένη, όπως είναι και η ικανότητά τους να καταλάβουν τη συναισθηματική έκφραση των άλλων ανθρώπων. Σε πολλές περιπτώσεις, οι παθήσεις αυτές συνδέονται και με μαθησιακές δυσκολίες. Στην πραγματικότητα όμως, όλοι οι άνθρωποι, παιδιά και ενήλικες παράλληλα με ΣA και ΥΛΑ μοιράζονται την ίδια δυσκολία στην κατανόηση του κόσμου που τους περιβάλλει. Τα άτομα με ΣΑ και ΥΛΑ έχουν συνήθως φυσιολογική ή ανώτερη νοημοσύνη και επιθυμούν την επαφή και τη σχέση με άλλους ανθρώπους, αλλά δε γνωρίζουν τον τρόπο προσέγγισης, με αποτέλεσμα να πλησιάζουν τους άλλους με ακατάλληλο και ιδιόρρυθμο τρόπο.
Έχουν συνήθως ειδικά ενδιαφέροντα (obsessions or special interests) –όπως π.χ. αεροπλάνα, τρένα, υπολογιστές, γεωγραφία, ζώα, κ.ά. και συχνά η ενασχόλησή τους με αυτά γίνεται εμμονή. Πολλές φορές ένα ενδιαφέρον από την παιδική ηλικία, αναπτύσσεται και γίνεται κλάδος επαγγελματικής απασχόλησης. Κάποιος π.χ. που είχε ως ενδιαφέρον τα αεροπλάνα μπορεί να γίνει τεχνικός ή συντηρητής αεροσκαφών ή και πιλότος, κάποιος που του άρεσε η γεωγραφία να γίνει χαρτογράφος, και κάποιος που είχε μανία με τους υπολογιστές να γίνει προγραμματιστής.
Το γεγονός ότι η νοημοσύνη είναι φυσιολογική ή και ανώτερη, κάνει ακόμη πιο δύσκολη τη διάγνωση αυτών των ατόμων. Ως ενήλικοι, μπορούν θεωρητικά να ζήσουν μια παραγωγική και ανεξάρτητη ζωή. Μερικοί εργάζονται αποτελεσματικά σε κάποια δουλειά ως καθηγητές, προγραμματιστές υπολογιστών, οδοντίατροι, κ.τ.λ. και δημιουργούν οικογένεια. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις όμως όπου ένα άτομο, ενώ έχει καλή τεχνική κατάρτιση στην εργασία του, αντιμετωπίζει παρόλα αυτά πολλά προβλήματα προσέγγισης στην ομάδα εργασίας του με τους συνεργάτες του. Οι άλλοι συνήθως περιγράφουν τα άτομα με το Σύνδρομο Asperger ως υπερβολικά εκκεντρικούς, διότι προβάλουν μια προσωπικότητα ‘εγωκεντρική’ όπου κάθε συζήτηση περιστρέφεται, είτε γύρω από τον εαυτό τους, είτε έχει μια εμμονή με περίπλοκα θέματα, όπως διάφορα σχέδια, ο καιρός, η μουσική, η ιστορία, κ.τ.λ. χωρίς να ενδιαφέρονται για μια πραγματική συναισθηματική επαφή με τούς άλλους.
Τα άτομα με σύνδρομο Asperger έχουν μεγάλη ανάγκη για ένα ήρεμο και κυρίως ένα προβλέψιμο περιβάλλον. Ένα ημερήσιο χρονοδιάγραμμα, μία ρουτίνα, είναι κάτι πολύ χρήσιμο και γι’ αυτά τα άτομα, καθώς διατηρεί την προβλεψιμότητα και μειώνει το άγχος προετοιμάζοντάς τους για τυχόν αλλαγές στο πρόγραμμα. Πολλά από τα προβλήματα στον εργασιακό χώρο προέρχονται από πολλές ή και ξαφνικές αλλαγές στο πρόγραμμα, ή συνεχείς αλλαγές στα καθήκοντα χωρίς να έχει γίνει από πριν μια γραπτή ανακοίνωση, ή μια κάποια προσωπική καθοδήγηση που να περιγράφει ακριβώς τι και ποια είναι τα νέα αυτά καθήκοντα, με αποτέλεσμα το άτομο να νοιώθει ‘χαμένο’ και αγχωμένο με κάθε αλλαγή στον εργασιακό του χώρο.
Το πρόβλημα είναι ότι, ενώ ο δείκτης νοημοσύνης (I.Q.) των ατόμων με το Σύνδρομο Asperger συνήθως καλύπτει όλα τα επίπεδα και σε πολλά από αυτά τα άτομα είναι πάνω από το κανονικό επίπεδο στις λεκτικές ικανότητες, παρόλα αυτά είναι κάτω από το κανονικό επίπεδο στις πρακτικές ικανότητες. Πολλά από αυτά τα άτομα έχουν και δυσλεξία, προβλήματα γραφής και δυσκολία με τα μαθηματικά και παρ’ όλο που έχουν ικανοποιητική δυνατότητα συγκεκριμένης σκέψης, αδυνατούν παράλληλα στην αφηρημένη σκέψη.
Όλα αυτά τα ‘κρυφά’ προβλήματα, προκαλούν μια ανισορροπία στην συμπεριφορά του ατόμου με τους άλλους, που βλέπουν την νοητική ικανότητα του και θεωρούν πως το άτομο έχει απλώς πολύ κακή συμπεριφορά ή είναι παράλογο στις απαιτήσεις του και στις απόψεις του. Έτσι αντί να προσφέρεται στο άτομο με το Σύνδρομο Asperger κατανόηση και βοήθεια για να ξεπεράσει τα προβλήματά του, θεωρείται αντιθέτως το άτομο αγενές και παράλογο. Το αποτέλεσμα είναι ότι πολλά από αυτά τα άτομα, ή παραμένουν στην δουλειά τους, αλλά νιώθουν απομονωμένα και παρεξηγημένα, ή απολύονται και καταλήγουν να κάνουν εργασίες πολύ κατώτερες από το νοητικό τους επίπεδο και τις νοητικές τους ικανότητες.
Τέτοιου είδους καταστάσεις στο χώρο της εργασίας έχουν ως επακόλουθο τα άτομα με σύνδρομο Asperger να βιώνουν έντονο άγχος , το οποίο μπορεί να συσσωρεύεται για καιρό με αποτέλεσμα κάποιες φορές να γίνονται ανήσυχα και ευερέθιστα, να νιώθουν κατάθλιψη ή να έχουν ξεσπάσματα και εκρήξεις θυμού. Επίσης όσο αυξάνεται η ηλικία των ατόμων με το Σύνδρομο Asperger το άγχος που βιώνουν καθημερινά έχει και άλλα επακόλουθα στην υγεία του ατόμου όπως προβλήματα καρδιάς, κυκλοφοριακού και πεπτικού συστήματος, χρόνια κατάθλιψη και τάσεις αυτοκτονίας, και άλλα πολλά. Αυτές οι επιπτώσεις στην υγεία είναι ιδιαίτερα ανησυχητικές, διότι τα άτομα με το Σύνδρομο Asperger αδυνατούν να εκφράσουν τα αισθήματα πόνου ή δυσφορίας που νιώθουν και να πάνε στο γιατρό.
Κάποιες τεχνικές αντιμετώπισης αυτών των εκρήξεων και μείωσης του άγχους σύμφωνα με τον Tony Attwood, είναι η ακρόαση μουσικής, ένα χαλαρωτικό μπάνιο, ήρεμες και ευχάριστες σκέψεις, απόσυρση σε ένα ήρεμο και χαλαρωτικό χώρο, αλλά και η έντονη άσκηση, όπως το τρέξιμο.
Ναι, καλά είναι όλα αυτά, αλλά ποιος έχει χρόνο, όταν η επιβίωση του ατόμου είναι στα ίδια του τα χέρια και τα χέρια αυτά είναι δεμένα, όταν η κοινωνία δεν έχει την απαραίτητη επιμόρφωση να αναγνωρίσει τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα άτομα με το Σύνδρομο Asperger και τον Υψηλής Λειτουργικότητας Αυτισμό, ώστε να τους προσφέρει δυνατότητες ανάπτυξης των ικανοτήτων τους με προδιαγραφές που να είναι φτιαγμένες με τέτοιο τρόπο ώστε να κατανοούν τις δυσκολίες και τις ειδικές ανάγκες των ατόμων αυτών;
Επί του παρόντος δεν υπάρχει θεραπευτική αγωγή για άτομα με το Σύνδρομο Asperger. Από έρευνες που έχουν γίνει φαίνεται ότι το σύνδρομο Asperger είναι πιθανόν κληρονομικό. Αυτό προκύπτει, επειδή πολλές οικογένειες αναφέρουν, ότι υπάρχει ιστορικό και άλλες διαταραχές όπως η κατάθλιψη και η διπολική διαταραχή (μανιοκατάθλιψη). Αυτά είναι χαρακτηριστικά που συχνά αναφέρεται ότι συνυπάρχουν σε άτομα με Σύνδρομο Asperger, όπως επίσης και σε άλλα μέλη της οικογένειάς τους.
Ενώ είναι αλήθεια ότι το παιδί, ο έφηβος και αργότερα ο ενήλικας με Αυτισμό θα έχει ειδικές ανάγκες και θα χρειάζεται ειδική φροντίδα και υποστήριξη, είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι η οικογένεια και οι φίλοι επίσης χρειάζονται υποστήριξη και πληροφόρηση. Το να κατανοήσουν τα βασικά συμπτώματα της διαταραχής είναι το πρώτο βήμα για την αποδοχή και τη διαχείριση της κατάστασης, για το σωστό χειρισμό του συγκεκριμένου ατόμου και για τη βελτίωση της κοινωνικής και οικογενειακής του ζωής.
Ένα αίσθημα ανακούφισης είναι αυτό που πολλοί, οι οποίοι έχουν βιώσει την αυτοδιάγνωση εκφράζουν, διότι επιτέλους μπορούν να εξηγήσουν, γιατί ποτέ δεν ένιωθαν σαν όλους τους άλλους γύρω τους, αλλά ένιωθαν σαν εξωγήινοι σε λάθος πλανήτη (wrong planet). Για μερικούς αυτό είναι αρκετό ώστε να τους αναστηλώσει την αυτοεκτίμηση και τον αυτοσεβασμό. Για άλλους η πιο αναγκαία λύση είναι μια διάγνωση από κάποιον που έχει εξειδικευθεί στον Αυτισμό και το Σύνδρομο Asperger.
Μια τέτοια διάγνωση είναι σε πολλές περιπτώσεις απολύτως αναγκαία αν το άτομο αντιμετωπίζει βαριάς μορφής κατάθλιψη, ή άλλες διαταραχές, που θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή του ή την υγεία του εξ’ ολοκλήρου. Για να εξασφαλιστεί το άτομο και να λάβει τη σωστή αντιμετώπιση, χρειάζεται η κατάλληλη διάγνωση. .







ΠΗΓΗ: aspergerhellas.org

ΕΡΓΟΘΕΡΑΠΕΙΑ ΚΑΙ  ΝΟΗΤΙΚΗ ΥΣΤΕΡΗΣΗ

Η Εργοθεραπεία είναι η ειδικότητα που παρέχει παρέμβαση και αποκατάσταση σε άτομα που αντιμετωπίζουν προβλήματα σχετιζόμενα με φυσική δυσλειτουργία στην αισθητηριακή ολοκλήρωση ή νοητική, ψυχολογική και κοινωνική δυσλειτουργία. Στόχος κάθε εργοθεραπευτικής παρέμβασης είναι το άτομο να αναπτύξει την αυτονομία του και να διαμορφώσει μια ανεξάρτητη, παραγωγική, ικανοποιητική ζωή, μια ζωή αξιοπρεπή τόσο σε προσωπικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Το παιδί με νοητική υστέρηση (ελαφρά ή βαρύτερη) είναι ένα παιδί που κατεξοχήν χρήζει εργοθεραπευτικής παρέμβασης. ο εργοθεραπευτής θα πρέπει αρχικά να δημιουργήσει μια καλή σχέση με το παιδί, κερδίζοντας την εμπιστοσύνη του, γιατί μόνο έτσι θα εξασφαλίσει την συνεργασία του παιδιού. παράλληλα, οφείλει να ανιχνεύσει τα όρια των δυνατοτήτων του παιδιού, το επίπεδο λειτουργικότητάς του προσδιορίζοντας το σημείο από το οποίο θα ξεκινήσει την ανάπτυξή των δεξιοτήτων που ήδη υπάρχουν και την αποκατάσταση αυτών που μειονεκτούν, προκειμένου να παρέμβει αποτελεσματικά με στόχο τη μέγιστη αυτονομία του παιδιού. Έτσι κάθε εργοθεραπευτική παρέμβαση περιλαμβάνει: α) Πρώτη – αξιολόγηση­ εκτίμηση­ προσδιορισμό στόχων. β) Θεραπευτικό πρόγραμμα (ατομικό ή ομαδικό) – πάντα σε συνεργασία με την υπόλοιπη θεραπευτική ομάδα. γ) επαναξιολόγηση – επανεκτίμηση – επαναπροσδιορισμό στόχων, ανάλογα με την εξέλιξη του προγράμματος. Οι μέθοδοι εργασίας που χρησιμοποιεί ο εργοθεραπευτής είναι:

· εφαρμογή tests διάγνωσης και αξιολόγησης

· εφαρμογή οργανωμένου και ποικίλου παιχνιδιού

· εκτέλεση ασκήσεων σώματος ή ομάδας μυών

· εφαρμογή προγράμματος εκπαίδευσης σε δραστηριότητες καθημερινής ζωής

· εφαρμογή βοηθημάτων και μεθόδων διευθέτησης των χώρων κατοικίας του ατόμου

· εκπαίδευση σε ικανότητες εργασίας και σχολείου.

Σε όλες τις περιπτώσεις νοητικής υστέρησης, ο εργοθεραπευτής επιχειρεί να ελαχιστοποιήσει τις περιπτώσεις της μειονεξίας του ατόμου, ώστε το άτομο: 

 Α) να είναι σε θέση να αυτοεξυπηρετηθεί και να ανεξαρτητοποιηθεί το συντομότερο δυνατό. Αυτό θα γίνει εφ’ όσον το άτομο μπορέσει να γνωρίσει το σώμα και τα μέρη του, καταφέρει ν’ αντεπεξέλθει σε δραστηριότητες της καθημερινής ζωής, όπως το ντύσιμο, η τουαλέτα, ή σίτιση, ο ατομικός καθαρισμός, η προστασία και φροντίδα της ακεραιότητας του, η απόκτηση υγιεινών συνηθειών, η ασφάλεια της μεταφοράς του στο δρόμο, η επίλυση απλών προβλημάτων της καθημερινής ζωής. 

Β) να αναπτύξει την αντιληπτικότητα και να καλλιεργήσει τη γλωσσική του ικανότητα. Δηλ. ν’ ασκήσει τη μνήμη, τον προσανατολισμό στο χώρο και στο χρόνο, την οπτική και ακουστική αντίληψη, να κατακτήσει βασικές έννοιες της καθημερινής ζωής, την αλληλουχία των ημερών και των μηνών, να μπορέσει να μάθει αριθμούς τηλεφώνων, να διακρίνει τα σχήματα, χρώματα, διαφορές και ομοιότητες αντικειμένων, να είναι σε θέση να συμμετάσχει σε συζητήσεις, να περιγράψει εικόνες, να καλλιεργήσει προγραφικές και ευρύτερα μαθησιακές δεξιότητες. 

Γ) να αναπτύξει κοινωνικές δεξιότητες. Δηλ. να είναι σε θέση να προσλάβει, να επεξεργαστεί και να εκτελέσει οδηγίες, να αναπτύξει πειθαρχία, να οργανώσει τρόπους συμπεριφοράς, να συμμετάσχει σε παιχνίδια συνεργασίας, να βελτιώσει την αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση του, να αποκτήσει ευελιξία στη σκέψη και συμπεριφορά ώστε να μπορεί ν’ αντεπεξέλθει λειτουργικά σε τυχόν αλλαγές του άμεσου και ευρύτερου περιβάλλοντός του.

 Όσον αφορά τα ελαφρά νοητικά υστερημένα παιδιά, τελικός σκοπός της αγωγής τους είναι η καλλιέργεια της προσωπικότητας, η κατάκτηση γνώσεων και η ανάπτυξη των δεξιοτήτων εκείνων που θα καταστήσουν εφικτή την κοινωνική ένταξη και επαγγελματική αποκατάσταση του ατόμου σε ένα πρακτικό επάγγελμα. Πέραν όμως απ’ το έργο του εργοθεραπευτή και τη υπόλοιπης ομάδας αποκατάστασης, καθοριστική σημασία έχει και η συμβολή των γονέων στην εκπαίδευση του παιδιού.

Από (Βιργινία Πολυμεροπούλου, Εργοθεραπεύτρια) 

Πασχαλινή Δραστηριότητα

Υλικά: 

χαρτόνια σε διάφορα χρώματα της αρεσκείας μας 

κουμπιά

γκοφρέ σε διάφορα χρώματα

πίπες

κόλλα

ψαλίδι

Παίρνουμε ένα χαρτόνι και σχεδιάζουμε 3 αβγά, τα κόβουμε και τα κολλάμε σε ένα άλλο χαρτόνι διαφορετικού χρώματος. Πάνω στα αβγά κολλάμε: στο 1ο γκοφρέ χαρτί, στο 2ο τα κουμπιά και στο 3ο τις πίπες. 

Καλή διασκέδαση!

«Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ ΜΕ ΠΑΙΔΙΑ ΜΕ ΕΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ»

Δύναμη Ψυχής....

Μιλάω για παιδιά με αυτισμό, νοητικές διαταραχές, ψυχώσεις, Asperger, σύνδρομο down, κινητικά προβλήματα, διαταραχές διαγωγής, νευρολογικές μειονεξίες, θέματα όρασης, επιληψία, αναπτυξιακές διαταραχές.....Οι γονείς αυτών των παιδιών ποικίλουν στο κατά πως βιώνουν αυτές τις καταστάσεις. Υπάρχουν αρκετοί που μέσα από την δυσκολία κινητοποιούνται, δραστηριοποιούνται, δίνουν πολλά πράγματα, συναισθηματικά, ηθικά, υλικά για το καλύτερο αυτών των παιδιών.Άνθρωποι με πολύ δυνατό το συναίσθημα της επιβίωσης, θετικοί και αισιόδοξοι, πυγμαλίωνες της ίδιας τους της ζωής. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν στιγμές δύσκολες, κακόκεφες με απογοήτευση και δόσεις ηττοπάθειας. Ο βασικός τους πυρήνας όμως είναι εκείνος που αντλείται από μέσα τους δίνοντας τους αισιοδοξία και απέραντη δύναμη. 

Υπάρχουν όμως και αρκετοί που δείχνουν με την στάση τους ότι «παραιτούνται», μπορεί να υπάρχει θυμός, απόγνωση ή να πιστεύουν ότι δεν έχουν την δύναμη για να ανταπεξέλθουν σε τέτοιες καταστάσεις. Είναι άνθρωποι όπου ζορίζονται να φροντίσουν και να αγαπήσουν τις δικές τους πλευρές, τα δικά τους κρυφά κομμάτια. Αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν ζούνε σχεδόν πάντα με την έννοια «δεν» και ότι φοβούνται πιο πολύ αυτό και επιδιώκουν. Κάποιοι θα πουν «όταν είσαι έξω από το χορό καλά τα λες, ρώτα όμως και εμάς!!». Αυτή η πρόταση μπορεί πολύ εύκολα να γίνει βίωμα και κάποιος να μείνει μόνο σ’ αυτή και εκείνοι που προσπαθούν να τα καταφέρουν αλλά και εκείνοι που πιστεύουν ότι δεν μπορούν αγωνίζονται ο καθείς με τον τρόπο του και το βίωμα του.
Μία γυναίκα με δύο παιδιά το ένα με σύνδρομο down παρακινήθηκε και πολλά χρόνια πριν ενεργοποιήθηκε και δημιούργησε ένα σχολείο με παιδιά με Ειδικές ανάγκες, το οποίο λειτουργεί μέχρι και σήμερα με αρκετές δυσκολίες πολιτειακές. Υπάρχουν αρκετοί σύλλογοι γονέων παιδιών με αναπηρία στην χώρα μας που δημιουργούν με δική τους πρωτοβουλία κέντρα, χώρους συστέγασης για όλα αυτά τα παιδιά και αξίζει ένα μεγάλο μπράβο για όλη αυτή την προσπάθεια τους και την δύναμη ώστε να συνεχίζουν ακάθεκτοι στον στόχο τους.



«ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΩ Μ’ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΔΕΝ ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΩ»

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι χρειάζονται φροντίδα και στήριξη από ειδικούς φορείς ώστε παράλληλα με τα παιδιά να στηρίζονται και οι γονείς για όλο αυτό που έχουν αναθέσει να κάνουν. Τα ειδικά σχολεία και τα κέντρα ημέρας είναι κάποιες ημέρες εκεί για τα άτομα αυτά τις υπόλοιπες όμως ώρες οι γονείς ή κηδεμόνες αναλαμβάνουν έναν δύσκολο αλλά και χρονοβόρο «έργο» που το μόνο εφόδιο που χρειάζεται να έχουν για να προχωρήσουν είναι η εσώτερη δύναμη, πίστη, στήριξη από άλλους, θέληση και ευρηματικότητα. Πολλές φορές θα ακούσουμε να λένε ότι τα παρατάνε, ότι τελικά είναι πολύ δύσκολα και αρνούνται να συνεργαστούν με τους ειδικούς. Μπορεί ασυνείδητα να είναι έντονα θυμωμένοι γ’αυτό που ήρθε στην ζωή τους και ο φόβος αν και πως θα τα καταφέρουν τους αποδυναμώνει και τους κάνει να φαίνονται μικροί και ανεπαρκείς. Χρειάζεται όμως κανείς να καταλάβει ότι και αυτοί οι άνθρωποι-οι γονείς «σκληραίνουν», η λογική είναι στα φόρτε της ανασηκώνουν τα μανίκια διότι έχουν μία σταθερή και συστηματική δουλειά να εκπληρώσουν, την φροντίδα αυτών των παιδιών. Έχουν το δικαίωμα και να λυπούνται και να στεναχωριούνται, είναι συναισθήματα και χρειάζεται να τα νιώθουν, όταν πιεστούν με γνόμωνα να μην τα βιώσουν τότε είναι πιο πιθανός ο κίνδυνος να ξεσπάσουν κάποια στιγμή και το αποτέλεσμα αυτού να μην τους ικανοποιήσει και να τους μελαγχολήσει ακόμη περισσότερο.

ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΓΟΝΕΩΝ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ

Οι γονείς αρχίζουν να έχουν χιλιάδες ερωτήματα, για την νέα αυτή τους κατάσταση. Μπερδεύονται διότι το ένα τους παιδί μεγάλωσε διαφορετικά και με το νέο μέλος κάτι που τους φαίνονταν φυσιολογικό ως προς την λειτουργικότητα του να απορούν στο πως χρειάζεται να το διαχειριστούν, ακούγοντας μία βαρυσήμαντη διάγνωση πολλές φορές δεν μπορούν να κατανοήσουν και ψάχνουν απεγνωσμένα κάποιον που θα τους διαφωτίσει και θα τους καθοδηγήσει. Αυτό που μένει και στροβιλίζει το μυαλό τους και συνθλίβει τα όνειρά τους, είναι ότι το παιδί τους είναι διαφορετικό, ότι μπορεί να μην ακούει, να μην βλέπει, ότι θα έχει νοητική υστέρηση, επιληψία, σύνδρομο DOWN , αυτισμό, ένα παιδί με αναπηρία. Παγιδευμένοι οι γονείς σε μια πραγματικότητα που μισούν και δυσκολεύονται να ανταπεξέλθουν, είναι δυνατό να νιώθουν την κατάσταση του παιδιού τους τιμωρία για τους ίδιους (Δ.Οικονόμου). Οι γονείς εκ των πραγμάτων «αναγκάζονται» να αποδεχθούν τη διάγνωση και στην πραγματικότητα, βιώνουν ένα οδυνηρό ξάφνιασμα. Βυθίζονται σε ένα απόλυτο κενό ήχων, κινούνται σε έναν κόσμο άχρωμο, και το μόνο που κάνουν είναι σκέψεις-σκέψεις. Τι πήγε καλά τι όχι, που έφταιξαν.... Διακατέχονται από ποικίλα συναισθήματα (άρνηση, πανικός, φόβος, ενοχή), ματαιώνουν το ρόλο τους, επιρρίπτουν ευθύνες ο ένας στον άλλον και όταν λείπει η ορθή γνώση, μπορεί να ενοχοποιηθεί ο ένας γονιός, συνήθως η μητέρα με οικτρά αποτελέσματα και για την ψυχική της ισορροπία. (Σαπχατζίδου Ε.)

Η ανατροφή ενός παιδιού με ειδικές ανάγκες στο να επιτύχουν το πλήρες δυναμικό του, χρειάζεται σκληρή δουλειά. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει ένας εύκολος τρόπος για να μεγαλώσει το παιδί με αναπηρία. Οι γονείς του παιδιού με αναπηρία χρειάζεται να έχουν ισχυρή, προσαρμοστική, και αισιόδοξη πλευρά και πολύ σημαντικό και χρήσιμο να έχουν μια τεράστια αίσθηση του χιούμορ. Τα παιδιά με αναπηρίες συχνά άδικα θεωρούνται από την κοινωνία ως ατίθασα παιδιά, το αποτέλεσμα είναι τίποτα παραπάνω από την κακή ανατροφή των παιδιών ή την έλλειψη πειθαρχίας. (Dr Bindu Chawla)

ΨYXO-ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ:
Καθ 'όλη τη ζωή του παιδιού, οι γονείς μπορεί να χρειαστεί να θρηνήσουν την απώλεια ορισμένων μεγάλων και κάποιων μικρών ονείρων σχετικά με την ανατροφή των παιδιών, καθώς ενσωματώνουν νέα όνειρα και προσδοκίες. Οι γονείς των παιδιών με ειδικές ανάγκες μπορούν να δουν ότι η θλίψη είναι συχνά μέρος της δια βίου τους. Χρειάζεται χρόνος ώστε οι γονείς να μπορούν να μάθουν να αναγνωρίζουν και να προβλέπουν τα στάδια θλίψης καθώς πλησιάζουν, επιτρέποντας τους να αντιμετωπίσουν καλύτερα και με επίγνωση. Η αίσθηση της απώλειας που έρχεται με ειδικές ανάγκες ως προς την ανατροφή των παιδιών είναι πολύ πραγματική. Οι οικογένειες των παιδιών με αναπηρίες αντιμετωπίζουν μια ποικιλία από συναισθήματα, αντιδράσεις και απαντήσεις, οι οποίες θα μπορούσαν να αλλάξουν τη ζωή τους. Επωμίζονται τη βαριά ευθύνη να οδηγήσουν αυτό το παιδί στη ζωή, και να το αγαπήσουν μπαίνουν αυτόματα στην διαδικασία να ενσωματωθούν όλα τους τα όνειρα πριν από τον ερχομό του παιδιού και αυτό αλλά και μετά (Farber 1975, Murray 1980)
To 1969, η Elisabeth Kubler-Ross προσδιόρισε πέντε στάδια του πένθους. Είναι μια προσωρινή κατάσταση που έρχεται και φεύγει από μόνη της. Οι γονείς οι οποίοι έχουν βιώσει πένθος έχουν μεγαλύτερη δυσκολία να αντιμετωπίσουν και να βοηθήσουν το παιδί τους και τις οικογένειές τους. 

Το πρώτο στάδιο είναι συνήθως άρνηση. Οι γονείς προσπαθούν να αρνηθούν να αποδεχθούν πλήρως τι συμβαίνει. Μένοντας στην άρνηση μπορεί να είναι ένας τρόπος αποφυγής της ευθύνης, καθώς και οι συνέπειες μπορεί να είναι καταστροφικές. 

Το άγχος είναι μια άλλη κατάσταση θλίψης. Η αγωνία και ο πόνος που προκαλεί συχνά προειδοποιεί τους γονείς ότι πρόκειται να βιώσουν την αλλαγή. 

Επόμενη είναι η ενοχή. Οι περισσότεροι γονείς κατηγορούν τον εαυτό τους. Ξεκινούν με το ερώτημα «Γιατί σε μένα;» Η ενοχή μπορεί να παραλύσει, αλλά μπορεί να παρακινήσει τους γονείς να βρουν μια νέα κατανόηση της κατάστασης. 

Το στάδιο θυμός μπορεί να είναι πολύ ισχυρός που να ακινητοποιεί το άτομο και να μην μπορεί να ανταποκριθεί σχεδόν καθόλου σε άλλα συναισθήματα κυρίως αισιόδοξα και ελπιδοφόρα. Ο θυμός είναι μια μορφή πόνου και μερικές φορές μπορεί να βοηθήσει τους γονείς να δημιουργήσουν να αλλάξουν ή να τους παρακινήσει να προσφύγουν ακόμα και στη δικαιοσύνη. Η κατάθλιψη εμφανίζεται όταν οι γονείς βιώνουν βαθιά θλίψη. Η κατάθλιψη είναι ο θυμός προς την εσωστρέφεια. Σηματοδοτεί την αρχή της αναγνώρισης της κατάστασης. 

Αναγνώριση συμβαίνει όταν οι γονείς γνωρίζουν το πώς αισθάνονται για την απώλεια τους. Αυτό σημαίνει ότι οι γονείς σέβονται τις περιστάσεις ως πραγματικότητα. Σ’ αυτή την φάση οι άνθρωποι μετακινούνται προς τα εμπρός. Αποτελούν νέες ιδέες και αναλαμβάνουν μεγαλύτερη ευθύνη για ό, τι χρειάζεται να γίνει παρά τον πόνο τους.
Οι γονείς (το ζευγάρι) μπορεί να περνά τις συζυγικές συγκρούσεις, με συναισθηματική ανισορροπία και αυτο-αντεγκλήσεις. Πολλοί γονείς έχουν αντιδράσει με την αναπηρία με προσαρμοστικό φόβο για συμβόλαια μελλοντικής εκπλήρωσης των δικών τους παιδιών. (Dr Bindu Chawla) Παιδιά με ειδικές ανάγκες κάθε πάθησης έχουν διπλάσιο κίνδυνο να αναπτύξουν διαταραχές της ψυχικής υγείας σε σύγκριση με τα υγιή παιδιά, και τρεις φορές τον κίνδυνο εάν έχουν ένα συνοδευτικό αναπηρίας. Για όλα τα παιδιά με αναπηρίες, περιορισμούς στην εκπαίδευση, η κινητικότητα και η επικοινωνία αποτελούν τους πιο σημαντικούς περιορισμούς των καθημερινών δραστηριοτήτων. Ο ρόλος τους περιστοιχίζεται βοηθώντας το παιδί να γίνει ένα αξιόλογο μέλος της κοινότητας, περιμένουν ένα παιδί να μάθει τους κατάλληλα κοινωνικούς κανόνες συμπεριφοράς.(Barton, 1996) Αυτοί οι γονείς χρειάζονται υποστήριξη και επίτευξη για περισσότερο θετικό τρόπο σκέψης ως προς το παιδί, η αναπηρία τους δεν είναι τραγωδία, μπορεί να είναι μία ευκαιρία να βγουν δυναμικά κομμάτια με όρεξη για ζωή και δημιουργία.

ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ
Ίδρυμα στρατηγικής αντιμετώπισης. 1. Επεξηγηματική εργασία είναι η αναζήτηση πληροφοριών και συμβουλών σχετικά με την αναπηρία. 2. Ανακαλύπτοντας για το παιδί. Οι γονείς προσπάθησαν να μάθουν όσο το δυνατόν περισσότερο. 3. Αξιολόγηση στρατηγικές του παρελθόντος. Οι γονείς κοιτούν πίσω στις στρατηγικές που είχαν χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν και αξιολογούν τις επιπτώσεις των ενεργειών τους. 4. Συγκρίνοντας και την ενσωμάτωση των πληροφοριών, οι γονείς σε σχέση με τις πληροφορίες τους, τις γνώσεις του παιδιού τους.
Βασικές στρατηγικές εργασίας. Οι γονείς συνειδητά επιχειρούν να ρυθμίσουν τους τρόπους σκέψης σε σχέση με την αναπηρία του παιδιού τους βοηθά να διατηρήσουν τα συναισθήματα και συμπεριφορές τους. 1. Ο διαχωρισμός από την αναπηρία ενός παιδιού. 2. Να σκέφτονται θετικά και να αναγνωρίζουν τις δικές τους ικανότητες αντιμετώπισης. 3. Να διατηρούν μια χρήσιμη εστίαση. Αυτό σημαίνει επικέντρωση στο "μία μέρα τη φορά». 4. Η διατήρηση των προσδοκιών τους να είναι ρεαλιστική.
Χωρητικότητα στρατηγικής εργασίας. 1. Διευθύνουν άλλες δραστηριότητες. 2. Εκμάθηση δεξιοτήτων. 3. Δουλεύοντας στο μαζί. 4. Χρησιμοποιώντας την κοινωνική υποστήριξη.
Οι οικογένειες έχουν μάθει να εφαρμόζουν αποτελεσματικά τις στρατηγικές και τις τεχνικές που ταιριάζουν καλύτερα στους στόχους των οικογενειών τους . (Olsen, Γ., Fuller, ML, 2007). Ένα κοινωνικό μοντέλο μάθησης εστιάζει στην οικογένεια ως ένα σύστημα με τα πρότυπα της οικογένειας αλληλεπιδράσεις, που θεωρούνται ως maladaptive ή προσαρμοστική (Grusec, 1992).

ΣΥΓΧΥΣΗ

Αντιδράσεις όπως ντροπή και θυμός, δημιουργούν αμθυθιμικά συναισθήματα σε αρκετούς γονείς, μέσα τους αλληλοσυγκρούονται προκαλώντας συναισθήματα όπως απογοήτευσης, άγχος, και λύπη. Η αμφιταλάντευση αυτών των συναισθημάτων εμποδίζει αρκετά τον γονέα να χρησιμοποιήσει σωστά τις δυνάμεις του αναπτύσσοντας στρατηγικές που θα του επιτρέπουν να αντιμετωπίσει ικανοποιητικά την νέα κατάσταση. Υπάρχουν τέσσερις κατηγορίες συμπεριφοράς λοιπόν:
• Ανοιχτή απόρριψη
• Υποσυνείδητη απόρριψη
• Υπερπροστατευτική απόρριψη
• Ασταθής συμπεριφορά

Με ανάμικτα συναισθήματα ενοχής, τύψεις και αγάπης απορρίπτουν συχνά υποσεινήδητα το παιδί τους αρνούμενοι οποιαδήποτε ειδική βοήθεια τους προσφέρεται για την αποδοχή και κατανόηση του προβλήματος. Υπάρχουν περιπτώσεις γονέων που αρνούνται τόσο πολύ να δεχτούν βοήθεια που προτιμούν να κρατούν τα παιδιά τους μακριά από χώρους και σχολεία που θα τα βοηθήσουν θα τα εξελίσσουν και τα ωθούν να ζουν και εκείνα το μοιραίο, έτσι όπως το έχουν ονομάσει. Υπάρχουν παιδιά που βγαίνουν έξω από το σπίτι τους σε μεγάλη ηλικία μπορεί και έφηβοι. Ας φανταστεί κάποιος πόσο δρόμο και προσπάθεια χρειάζεται αυτό το πλάσμα να ενταχθεί και να αρχίσει σιγά-σιγά και βήμα-βήμα να εντρυφύεται σε κάτι ξένο και πρωτόγνωρο. Παιδιά με ηλικία 15-16 που δεν έχουν «δουλευτεί» καθόλου πηγαίνοντας σε ένα χώρο φροντίδας και στήριξης η απόδοση τους είναι σχεδόν μικρότερη και από ένα παιδί νηπιακής ηλικίας!!!

Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΑ ΑΜΕΑ
Ο Γ. αναφέρει την προσωπική του εμπειρία: «Πολλοί από τους συνανθρώπους μου, δεν εννοούν να επικοινωνήσουν κατευθείαν μ’ εμένα, αλλά προτιμούν να μιλούν σε μένα ή για μένα μέσω άλλων ανθρώπων. Δηλαδή επικοινωνούν δύο ‘άσχετοι για λογαριασμό ενός τρίτου, που παρευρίσκεται στην κουβέντα που γίνεται γ’ αυτόν». Τα άτομα αυτά νιώθουν ότι εξαρτώνται πλήρως από τους συνοδούς τους κάτι που αν δεν χειριστεί σωστά μπορεί να τους δημιουργεί ανημπόρια και έντονη θλίψη. Είναι πραγματικότητα ότι πολλοί άνθρωποι δυσκολεύονται στο πως να φερθούν σε ένα άτομο με ΑΜΕΑ. Η αβεβαιότητα, η αστάθεια, αδιακρισία, αλλά και η αμηχανία που χαρακτηρίζει συχνά την συμπεριφορά τους μπορεί να αποδοθεί στην έλλειψη εμπειρίας όσον αφορά στην επικοινωνία και στην επαφή με τους ανάπηρους επειδή ακριβώς η συμμετοχή των τελευταίων στην ζωή της κοινότητας εξακολουθεί να είναι περιορισμένη (Πολυχρονοπούλου Σ.). Σήμερα παρατηρώντας τους ανθρώπους μπορεί πολύ εύκολα κάποιος να διαπιστώσει ότι ένα μεγάλο μέρος των πολιτών προσπαθούν και με διακριτικό τρόπο να είναι δίπλα στα άτομα με ΑΜΕΑ, αλλά όμως ακόμη είναι μόνο μία μερίδα ατόμων αυτή. Έρευνα που βασίστηκε σε συνέντευξη αναπήρων αποκαλύπτει τέσσερις τρόπους με τους οποίους οι πολίτες παραβιάζουν τα δικαιώματα των ΑΜΕΑ (N. Weinberg, 1982)
• Παρατεταμένο κοίταγμα
• Αδιάκριτες ερωτήσεις
• Αυτόκλητη βοήθεια
• Ταπείνωση σε δημόσιους χώρους

Αδιάκριτες ερωτήσεις:
• «Ποιος σε πλένει;»
• «Έχεις φίλο/η;»
• «Μπορείς να κάνεις παιδιά;»
• «Σου άφησαν οι γονείς σου καμιά περιουσία;»
• «Παίρνεις χρήματα από την πρόνοια;»
• «Είσαι τελείως τυφλός;»
• «Γεννήθηκες έτσι ή σου συνέβη κάτι μετά;»
• «Έχεις και άλλη αναπηρία;»
• «Μήπως έφταιξαν οι γονείς σου;» κα.

ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΜΕ ΑΜΕΑ
Το πρόβλημα εμφανίζεται έντονα στην ελληνική πραγματικότητα στο βαθμό που το εκπαιδευτικό σύστημα δεν ανταποκρίνεται ικανοποιητικά στις ανάγκες του παιδιού για την ανάπτυξη των ικανοτήτων του και για ανεξαρτητοποίηση. Συνήθη προβλήματα που επισημαίνονται από τους γονείς παιδιών με ειδικές ανάγκες είναι:
1)Εάν το παιδί θα φοιτήσει ή όχι στην ειδική εκπαίδευση και σε ποια κριτήρια θα στηρίξουν αυτή την απόφαση.
2)Οι δυσκολίες πρόσβασης των παιδιών στο ειδικό σχολείο λόγω μεγάλης απόστασης ή έλλειψης μέσων μετακίνησης και
3)η απογοήτευση που δοκιμάζουν οι γονείς και τα παιδιά με ειδικές ανάγκες από τους γονείς παιδιών των συστεγαζόμενων κανονικών σχολείων (Ματινοπούλου, 1990).

Βασικό αίτημα της ειδικής αγωγής σήμερα είναι η ανάπτυξη μιας συνεργατικής σχέσης ανάμεσα στο σχολείο και την οικογένεια. Όταν αναφερόμαστε σε «σχέση συνεργασίας», εννοούμε το μοίρασμα και την ισοδυναμία εξειδικευμένων γνώσεων και εμπειριών ανάμεσα σε γονείς, ειδικούς και δασκάλους. Τα χαρακτηριστικά αυτού του είδους συνεργατικής σχέσης εμπεριέχουν:
- ενεργή συμμετοχή στη λήψη αποφάσεων και στην εφαρμογή από όλα τα μέλη,
- ισοδυναμία και ισότητα ρόλων,
- αποδοχή και συνεισφορά σε όλες τις υπηρεσίες,
- μοίρασμα ευθυνών, αρμοδιοτήτων και δικαιωμάτων.
Μία παραγωγική σχέση μεταξύ γονέων και εκπαιδευτικών παρέχει στο παιδί με ειδικές ανάγκες:
- μεγαλύτερη συνέπεια και σταθερότητα στους δύο πιο σημαντικούς χώρους, στους οποίους ζει και αναπτύσσεται: σχολείο - σπίτι,
- συναισθηματική ασφάλεια και σταθερότητα εκ μέρους των σημαντικών άλλων,
- αυξημένες ευκαιρίες για μάθηση, οι οποίες ξεκινούν στο σχολείο και ολοκληρώνονται στο σπίτι,
- πρόσβαση σε περισσότερες πηγές και υπηρεσίες.
Η συνεργασία μεταξύ γονέων και εκπαιδευτικών αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της σχολικής πρακτικής. Τα βασικά οφέλη που αποκομίζει ο εκπαιδευτικός από τη συνεργασία του με τους γονείς είναι:
- μεγαλύτερη κατανόηση των αναγκών του παιδιού, αλλά και των αναγκών και επιθυμιών των γονέων,
- συλλογή πληροφοριών που βοηθούν στην καλύτερη προσαρμογή του προγράμματος στις ιδιαίτερες ανάγκες του μαθητή,
- πρόσβαση σε μια ευρεία κλίμακα κοινωνικών ενισχυτών, που παρέχονται από τους γονείς,
- αύξηση των ευκαιριών για ενίσχυση κατάλληλων συμπεριφορών του παιδιού μέσα και έξω από το σχολείο,
- στήριξη του εκπαιδευτικού έργου από τους ίδιους τους γονείς (Πολυχρονοπούλου, 2004).
Τα οφέλη που αποκομίζει η οικογένεια είναι:
- ενημέρωση και πληροφόρηση για την πορεία του παιδιού με ειδικές ανάγκες,
- συμβουλευτική και ψυχολογική στήριξη,
- πρακτική βοήθεια που θα βοηθήσει ουσιαστικά και πρακτικά το παιδί με ειδικές ανάγκες. (Τσιμπιδάκη Α.)

Από Δήμητρα Βαϊτσου

Η ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ

ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΗΣ ΔΑΔ


Τα πρώτα συμπτώματα μιας αυτιστικής διαταραχής φαίνονται από την βρεφική ηλικία. Το βρέφος και νήπιο με αυτισμό αποφεύγει την σωματική και βλεμματική επαφή. Είναι δύσκολο για μία μητέρα να νιώθει ότι το μωρό της δεν ανταποκρίνεται στα χάδια της και στο ενδιαφέρον της. Είναι μια σχέση που στην αρχή γεννά ματαιωτικά συναισθήματα, όμως με προσπάθεια και υπομονή μπορεί να χτιστεί μια πολύ δυνατή σχέση.

Οι αντιδράσεις των γονέων ποικίλουν, κάποιοι μόλις αντιληφθούν τα πρώτα σημάδια θα τρέξουν το παιδί τους σε ειδικούς προκειμένου να πάρουν κάποια διάγνωση, άλλοι όμως θα παραβλέψουν οποιοδήποτε σημάδι. Πολλοί αναρωτιούνται πως γίνεται ο γονέας να μην το είχε καταλάβει. Η αλήθεια είναι ότι πολλοί γονείς αρνούνται να δουν ότι το παιδί τους έχει κάποιο σύνδρομο και πολλές φορές αρνούνται να ακούσουν και να δεχτούν την παραίνεση της δασκάλας για περαιτέρω διάγνωση του παιδιού και ειδική αντιμετώπιση.


ΣΤΑΔΙΑ

Τα πρώτα συναισθήματα του γονέα με παιδί με Δ.Α.Δ. είναι φόβος, άρνηση, θυμός και όταν καταλαγιάσουν αυτά ακολουθεί η θλίψη και οι ενοχές. Είναι λογικό όταν ο γονέας ανακαλύπτει ότι το παιδί του διαφέρει από τα άλλα και έχει Δ.Α.Δ., να αναρωτιέται γιατί συμβαίνει σε αυτόν ή τι έκανε λάθος. Πολλές φορές οι πρώτες αντιδράσεις μπορεί να φέρουν και τσακωμό και αλληλοκατηγορίες στο συζυγικό ζευγάρι.

Ύστερα θυμίζει την διαδικασία του πένθος, η θλίψη ακολουθεί τα έντονα συναισθήματα. Είναι φυσιολογικό να υπάρξει ένα στάδιο θλίψης αφού ο γονέας πενθεί την απώλεια των προσδοκιών του για ένα υγιές παιδί σαν απόγονό του.

Το επόμενο στάδιο είναι πιο λειτουργικό και είναι αυτό της αποδοχής. Αυτά τα συναισθήματα μπορεί ο γονέας να τα δουλέψει μέσα από την ψυχοθεραπεία. Το να έχεις ένα παιδί με σύνδρομο Δ.Α.Δ. δεν είναι εύκολο, υπάρχουν δυσκολίες σε όλο το σύστημα της οικογένειας. Εφόσον το νέο μέλος της οικογένειας «νοσεί» τότε νοσεί και όλο το οικογενειακό σύστημα. Μπορεί να ακούγεται σκληρό αλλά είναι αποδεκτό ο γονέας να έχει ποικίλα συναισθήματα, τόσο θετικά όσο και αρνητικά. Η δυσλειτουργία θα επέλθει αν αυτά τα συναισθήματα δεν γίνουν αποδεκτά από τον ίδιο και δεν δουλευτούν.
Όταν λοιπόν ο γονέας φτάσει στο στάδιο της αποδοχής έχει ανακτήσει τις δυνάμεις και είναι η στιγμή να μάθει τι είναι οι διάχυτες αναπτυξιακές διαταραχές.

Η ενημέρωση γύρω από το σύνδρομο που έχει το παιδί του θα τον βοηθήσει να καταλάβει ότι έχει ένα διαφορετικό παιδί με τα δικά του χαρίσματα, που αντιλαμβάνεται τον κόσμο με τον δικό του τρόπο. Μέσα από την ενημέρωση θα μάθει σε ποιον τομέα το παιδί του είναι πιο πάνω από τα άλλα παιδιά της ηλικίας του αλλά και που υστερεί έτσι θα ξέρει που χρειάζεται ενθάρρυνση και επιβεβαίωση και που περισσότερη δουλεία προκειμένου να αναπτυχθούν οι ελλείψεις του με τον καλύτερο τρόπο.

Κοινωνικές Ιστορίες (Social Stories)

Τι είναι οι Κοινωνικές Ιστορίες;

Είναι μία μέθοδος διδασκαλίας κοινωνικών δεξιοτήτων σε άτομα που ανήκουν στο Φάσμα του Αυτισμού. Πρόκεται για εξατομικευμένα κείμενα που προσφέρουν στο άτομο ακριβείς πληροφορίες για καταστάσεις και δεξιότητες που δυσκολεύουν το συγκεκριμένο άτομο. Οι Κοινωνικές Ιστορίες περιέχουν οπτικοποιημένο υλικό, για τη διευκόλυνση της κατανόησής του από το άτομο στο οποίο απευθύνεται.



Tι δεν είναι οι Κοινωνικές Ιστορίες;

Οι Κοινωνικές Ιστορίες δεν είναι μία σειρά κανόνων τους οποίους το άτομο που βρίσκεται στο Φάσμα του Αυτισμού οφείλει να ακολουθήσει. Αν μία ιστορία έχει εμπεριέχει λέξεις, όπως «πρέπει να…», τότε σίγουρα δεν είναι Κοινωνική Ιστορία.


Ποιος είναι ο στόχος μίας Κοινωνικής Ιστορίας;

Ο βασικός στόχος μία Κοινωνικής Ιστορίας δεν θα πρέπει ποτέ να είναι να αλλάξουμε τη συμπεριφορά ενός ατόμου. Στόχος μίας Κοινωνικής Ιστορίας θα είναι να δώσουμε στο άτομο τις πληροφορίες που θα του επιτρέψουν να έχει μία βελτιωμένη κατανόηση μίας κοινωνικής κατάστασης. Δηλαδή, να τον βοηθήσουμε να ανακαλύψει τον κρυμμένο κώδικα των κοινωνικών καταστάσεων. Η βελτιωμένη κατανόηση της κοινωνικής κατάστασης μπορεί τελικά να οδηγήσει το άτομο σε πιο κατάλληλες συμπεριφορές. Οι Κοινωνικές Ιστορίες μπορούν επίσης να χρησιμοποιηθούν για να επιβραβεύσουμε το άτομο για μία υπάρχουσα συμπεριφορά καθώς και για να το προετοιμάσουμε, δίνοντάς του τις σχετικές πληροφορίες, για κάτι το οποίο πρόκειται να συμβεί (για παράδειγμα για ένα ταξίδι που η οικογένεια σχεδιάζει να κάνει ή για μία εκδρομή που θα κάνει με το σχολείο του).


Ποια θέματα μπορεί να προσεγγίσει μία Κοινωνική Ιστορία;

Η μέθοδος των Κοινωνικών Ιστοριών μπορεί να προσεγγίσει μία μεγάλη ποικιλία θεμάτων, όπως τα συναισθήματα, η συμπεριφορά, η φιλία, η σχολική βία, δεξιότητες παιχνιδιού κ.ά.


Αποτελεσματικότητα της μεθόδου

Η αποτελεσματικότητα της μεθόδου αποδεικνύεται από την πληθώρα των ερευνών που έχουν πραγματοποιηθεί και την επιβεβαιώνουν. Πρόκειται λοιπόν για ερευνητικά τεκμηριωμένη (evidence based) μέθοδο παρέμβασης σε άτομα που βρίσκονται στο Φάσμα του Αυτισμού.


Πώς γράφουμε μία Κοινωνική Ιστορία;

Η συγγραφή μίας Κοινωνικής Ιστορίας οφείλει να ακολουθεί τα κριτήρια που έχουν προσδιοριστεί από την εισηγήτρια της μεθόδου των Κοινωνικών Ιστοριών, Carol Gray. Επομένως, ένα κείμενο το οποίο περιγράφει μία κοινωνική κατάσταση, αλλά δεν ακολουθεί τα συγκεκριμένα κριτήρια, αν και μπορεί να είναι βοηθητικό για το άτομο, δεν είναι Κοινωνική Ιστορία.




Μαράνια Γκιόκα
Ειδική Παιδαγωγός, MSc
Επιστημονικά Υπεύθυνη: Social Skills Project

Aπόφαση για ένταξη των Εργοθεραπευτών στην παρ. 1 του άρθρου 48

Μετά από σχετικό αίτημα του ΣΕΕ στο ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ και αλλεπάλληλες προσπάθειες του ΔΣ, ενημερωθήκαμε πριν από λίγα λεπτά πως υπογράφηκε σήμερα η ένταξη του επαγγέλματος του εργοθεραπευτή στην παράγραφο 1 του άρθρου 48.

Σύμφωνα με αυτή οι ελεύθεροι επαγγελματίες και όσοι διατηρούν γραφείο εργοθεραπείας δεν υποχρεούνται στην αγορά ταμειακής μηχανής.

COGMED

Η Cogmed είναι μια θεραπευτική παρέμβαση που βασίζεται στην πλαστικότητα του εγκεφάλου, δηλ. την ικανότητα του να τροποποιείται ως απάντηση στις αλλαγές του περιβάλλοντος.
Η τεχνική αυτή χρησιμοποιεί ασκήσεις για βελτίωση της μνήμης και άλλων γνωστικών λειτουργιών.
Εφαρμόζεται στις εξής πληθυσμιακές ομάδες:

1. άτομα με διάσπαση προσοχής &συγκέντρωσης
2. σε μαθησιακές δυσκολίες (δυσλεξία κ.α)
3. άτομα με δυσκολίες μνήμης
4. ΔΕΠ-Υ
5. σε άτομα με κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις
6. άτομα με άγχος και κατάθλιψη
7. στη διπολική διαταραχή
8. σε άτομα που έχουν υποστεί δηλητηρίαση από μόλυβδο

Για περισσότερες πληροφορίες μπείτε στο http://www.cogmed.com

Καινοτομία και νέες τεχνολογίες στην υπηρεσία της ΕΛΕΠΑΠ, για την εξυπηρέτηση ατόμων με αναπηρία και των οικογενιών τους. Εγγραφείτε τώρα στην σελίδα της ΕΛΕΠΑΠ www.elepap.gr

Τα προγράμματα παρέμβασης για άτομα με αυτισμό αφορούν την εκπαίδευση ενός παιδιού ή ενήλικα σε συνδυασμό ή ξεχωριστά από την ιατρική θεραπευτική αντιμετώπιση λοιπών δυσλειτουργιών. Συμπληρωματικά, σε αρκετές περιπτώσεις, συνδυάζονται με υποστήριξη και εκπαίδευση της οικογένειας.

Πίνακας
περιεχομένων:

 ΑΒΑ
 Early Bird
 PECS
 Son-Rise
 SPELL
 TEACCH
 Αισθητηριακή Ολοκλήρωση
 Ακουστική Ολοκλήρωση
 Τomatis
 Berard
 Doman-Delacato
 Padovan
 Craniosacral
 Χοροθεραπεία
 Μουσικοθεραπεία
 DIR-Floortime
 RDI
 Friends' Play
 Θεραπεία μέσω της αγκαλιάς
 Μάρσιπος για μωρά
 Θεραπεία μέσω των ζώων
 Σκύλοι Θεραπευτικής Επαφής
 Θεραπευτική Ιππασία
 Δελφινοθεραπεία
 Κινησιοπαιδαγωγική
 Φυσική Άσκηση
 Α' ΤΕΣΤ
 Αυθεντικό Παιχνίδι

2004-2013 NOESI.gr 

Αυτισμός: Πρώιμη ανίχνευση, αντιμετώπιση, συμβουλευτική (Eγχειρίδιο για επαγγελματίες υγείας)

Το εγχειρίδιο αυτό σχεδιάστηκε για να βοηθήσει τους επαγγελματίες να ενημερωθούν με απλά βήματα για τον αυτισμό. Εστιάζει στα πρώιμα σημάδια του αυτισμού στη ζωή ενός παιδιού. Παραθέτει ένα ειδικό εργαλείο εντοπισμού τέτοιων πρώιμων ενδείξεων (το CHAT).

Παραθέτει έναν Οδηγό σχετικά με θέματα κοινωνικής συμπεριφοράς με επίκεντρο τις ενότητες:

• κοινωνικές δεξιότητες
• επικοινωνία
• συμπεριφορές (στερεοτυπίες, αυτοτραυματισμοί)
• κινητικότητα
• αισθητηριακή αντίληψη και υπερφόρτωση
• διαταραχές του γαστρεντερικού συστήματος, του ύπνου, της αντίδρασης στον πόνο
• κρίσεις (σπασμοί)

Κατεβάστε όλο το εγχειρίδιο από αυτό το link (κάντε κλικ εδώ...)

2004-2013 NOESI.gr

Διαγνωστικά κριτήρια αυτισμού

Το Ευρωπαϊκό εργαλείο για την ταξινόμηση (δηλ. διάκριση) των διαταραχών, ονόματι DSM-IV (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, 4th edition, 1994 - μτφρ. Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο Διανοητικών Διαταραχών, 4η έκδοση, 1994) περιγράφει μία σειρά συνθηκών που συνάδουν με το σύνδρομο Asperger. Στην Αμερική χρησιμοποιείται ευρέως το ICD10 (International Classifical Disorder - μτφρ. Διεθνής Ταξινόμηση Διαταραχών, έκδοση 10).

---

Κατηγορία κριτηρίων Ι


---

Απαραίτητα για τη διάγνωση είναι ένα σύνολο έξι (ή περισσότερων) αντικειμένων από (Α), (Β) και (Γ), με τουλάχιστον δύο από το (Α) και ένα από το (Β) κι ένα από το (Γ).

 Α. Ποιοτικό έλλειμμα σε σχέση με την κοινωνική αλληλεπίδραση, όπως αυτή εκδηλώνεται από δύο τουλάχιστον από τα ακόλουθα:

1. Εμφανές έλλειμμα στη χρήση πολλαπλών προφορικών συμπεριφορών όπως κοίταγμα κατά πρόσωπο, εκφράσεις προσώπου, στάσεις σώματος και χειρονομίες για ρύθμιση κοινωνικής αλληλεπίδρασης.
2. Αδυναμία ανάπτυξης σχέσεων με συνομήλικους, ανάλογες του επιπέδου ανάπτυξης.
3. Έλλειψη αυθόρμητης αναζήτησης να μοιραστεί απόλαυση, ενδιαφέροντα ή επιτεύγματα με άλλα πρόσωπα (π.χ. λόγω έλλειψης επίδειξης, παρουσίασης ή επισήμανσης αντικειμένων ενδιαφέροντος σε άλλα πρόσωπα).
4. Έλλειψη κοινωνικής ή συναισθηματικής αμοιβαιότητας (Σημείωση: Τα ακόλουθα δίνονται ως παραδείγματα. Π.χ. Δε συμμετέχει ενεργά σε απλά κοινωνικά παιχνίδια, προτιμά μοναχικές δραστηριότητες ή εμπλέκει άλλους σε δραστηριότητες μόνο ως εργαλεία ή «μηχανικά» βοηθήματα).

 Β. Ποιοτικό έλλειμμα στην επικοινωνία, όπως αυτές εκδηλώνονται από δύο τουλάχιστον από τα ακόλουθα:

1. Καθυστέρηση ή παντελής έλλειψη ανάπτυξης προφορικού λόγου, που δε συνοδεύεται από προσπάθεια για εξισορρόπηση μέσω εναλλακτικών τρόπων επικοινωνίας, όπως χειρονομίες ή μίμηση.
2. Σε άτομα με επαρκές επίπεδο λόγου, εμφανές έλλειμμα στην ικανότητα να ξεκινήσει ή να συνεχίσει μία συζήτηση με άλλους.
3. Στερεότυπη και επαναληπτική χρήση της γλώσσας ή ιδιοσυγκρασιακής γλώσσας.
4. Έλλειψη ποικίλου, αυθόρμητου παιχνιδιού χρησιμοποιώντας φαντασία ή κοινωνικού μιμητικού παιχνιδιού, ανάλογου με το επίπεδο ανάπτυξης.

 Γ. Περιορισμένα, επαναληπτικά και στερεότυπα μοτίβα συμπεριφοράς, ενδιαφέροντα και δραστηριότητες, όπως αυτά εκδηλώνονται από δύο τουλάχιστον από τα ακόλουθα:

1. Έντονη απασχόληση με ένα ή περισσότερα στερεότυπα και περιορισμένα μοτίβα ενδιαφέροντος που είναι μη φυσιολογικά είτε σε ένταση είτε σε συγκέντρωση.
2. Προφανώς άκαμπτη εμμονή σε συγκεκριμένες, μη λειτουργικές ρουτίνες ή τυπικές συμπεριφορές.
3. Στερεότυπες και επαναληπτικές κινητικές ιδιομορφίες (π.χ. κτύπημα η στράβωμα χεριού ή δακτύλου, ή περίπλοκες κινήσεις ολόκληρου του σώματος).
4. Έμμονη απασχόληση με μέρη αντικειμένων.

---

Κατηγορία κριτηρίων ΙΙ


---

Καθυστερήσεις ή μη φυσιολογική λειτουργία σε τουλάχιστον ένα από τα ακόλουθα πεδία, που ξεκινούν πριν τα τρία πρώτα χρόνια ζωής:

 Α. Kοινωνική αλληλεπίδραση.
 Β. Γλώσσα που χρησιμοποιείται σε κοινωνική επικοινωνία.
 Γ. Συμβολικό ή εφευρετικό παιχνίδι.

---

Κατηγορία κριτηρίων ΙΙΙ


---

Η διαταραχή δεν ερμηνεύεται καλύτερα από το Σύνδρομο Rett (Ρετ) [τι είναι το "Rett"] ή άλλη διαταραχή της ανάπτυξης με σημείο έναρξης κατά την παιδική ηλικία.

Μετάφραση:
Έλενα Μαρκουλλή [elle], μεταφράστρια.

Πηγή:
Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, 4th ed., 1994.

"Ο αυτισμός με εικόνες"

Άτομα με αυτισμό εκδηλώνουν συνήθως τουλάχιστον τα μισά από μία σειρά κοινά χαρακτηριστικά γνωρίσματα. Επιπροσθέτως, παρόμοιες συμπεριφορές τους εμφανίζονται σε πολλές διαφορετικές καταστάσεις και είναι, συνεπώς, συχνά ανάρμοστες για την ηλικία τους. Δείτε τις βασικές συμπεριφορές των ατόμων με αυτισμό ...σε εικόνες!
Μπορείτε να "κατεβάσετε" την εικόνα "Ο Αυτισμός με Εικόνες" σε μορφή PDF.

---

Σημαντική σημείωση: O πίνακας προέρχεται από το πρωτότυπο του Καθηγητή J. Rendle Short, του Παιδιατρικού Νοσοκομείου Brisbane του Πανεπιστημίου της Queensland της Αυστραλίας. Δεν προορίζεται για διαγνωστικό εργαλείο.

SOCIAL SKILLS PROJECT

 Το Social Skills Project, ένα εξειδικευμένο πρόγραμμα για άτομα που βρίσκονται στο Φάσμα του Αυτισμού, που στόχο έχει την ανάπτυξη της επικοινωνίας και των κοινωνικών δεξιοτήτων τους. Το Social Skills Project το Σάββατο 6 Απριλίου θα βρίσκεται στο Κέντρο Εκπαίδευσης New York Studies, για να πραγματοποιήσει σεμινάριο με θέμα "Αυτισμός και Οικογένεια". Διαβάστε περισσότερα: www.noesi.gr/socialskillsproject

Παγκόσμια Ημέρα Αυτισμού

Η Παγκόσμια Ημέρα Αυτισμού καθιερώθηκε με απόφαση της γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ την 1η Νοεμβρίου 2007 και αποφασίστηκε να γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 2 Απριλίου, αρχής γενομένης από το 2008. Σκοπός της είναι να ενημερώσει την παγκόσμια κοινή γνώμη για τον αυτισμό και τα βήματα που πρέπει να γίνουν για την ομαλή ένταξη των αυτιστικών ατόμων στην κοινωνία.
Ο αυτισμός είναι μια πολύπλοκη νεύρο-ψυχιατρική διαταραχή, που εμποδίζει την ομαλή ανάπτυξη του ανθρώπου και απομονώνει τον πάσχοντα από τον υπόλοιπο κόσμο. Εκδηλώνεται πριν από την ηλικία των 3 ετών και διαρκεί για όλη τη ζωή. Εμφανίζεται πολύ πιο συχνά στα αγόρια, σε μια αναλογία 3-4 αγόρια προς 1 κορίτσι. Υπολογίζεται ότι 535.000 άνθρωποι σ' όλο τον κόσμο πάσχουν από αυτισμό.