Η EΡΓΟΘΕΡΑΠΕΙΑ ΣΕ ΠΑΙΔΙΑ ΜΕ ΔΙΑΧΥΤΕΣ AΝΑΠΤΥΞΙΑΚΕΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ

Bικτωρία Γκοράκη, Μ.Α., Εργοθεραπεύτρια

Eιδική Θεραπευτική Μονάδα για παιδιά με Αυτισμό,

Παιδοψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής.

Αυτή η εισήγηση χωρίζεται ουσιαστικά σε δύο μεγάλες ενότητες: α) τι είναι η Εργοθεραπεία και β) η συμβολή της στις Διάχυτες Αναπτυξιακές Διαταραχές. Παρόλα αυτά όμως και λόγω της σύντομης παρουσίασης και των δύο θεμάτων, αποτελεί κυρίως ένα έναυσμα για περαιτέρω μελέτη και έρευνα από τους ενδιαφερόμενους..

Α). Τι είναι η Εργοθεραπεία;

Εργοθεραπεία είναι η τέχνη και η επιστήμη της χρήσης «έργου» (οccupation) ως ένα μέσο που θα προκαλέσει θετική, μετρήσιμη αλλαγή στην υγεία και στην λειτουργικότητα ενός πελάτη/ασθενή.(Slide 3-4)Το πρώτο συστατικό του ορισμού αυτού που χρειάζεται αποσαφήνιση είναι η «τέχνη». Ως τέχνη ορίζεται η κατασκευή οποιουδήποτε καλλιτεχνήματος/ χειροτεχνίας ή διαπροσωπικής εμπειρίας που ελαχιστοποιεί την απομόνωση του ανθρώπου, που επιβεβαιώνει τη δύναμη του ανθρώπινου μυαλού, σώματος και πνεύματος και βοηθάει το άτομο να ανακαλύψει το νόημα της ύπαρξης του. Επίσης στην έννοια της τέχνης, στην Εργοθεραπεία, συμπεριλαμβάνεται η δημιουργία και η εγκαθίδρυση της σωστής και ασφαλούς θεραπευτικής σχέσης.

Επιπρόσθετα, η Εργοθεραπεία έχει οριστεί και ως επιστήμη για τρεις λόγους: α) βασίζεται σε δεδομένα και αποτελέσματα ερευνητικών εργασιών και έναν μεγάλο αριθμό θεωρητικών συστημάτων, β) χρησιμοποιεί επιστημονικές διαδικασίες για την ανάπτυξη, επαλήθευση, τελειοποίηση ή απόρριψη των θεωριών και της πρακτικής της και γ) οι θεραπευτές της χρησιμοποιούν επιστημονικές αρχές για να αναλύσουν και να συνθέσουν δεδομένα από την αλληλεπίδρασή τους με τους πελάτες/ ασθενείς, για να καθορίσουν περιοχές λειτουργικότητας και δυσλειτουργίας ώστε να σχεδιάσουν κατάλληλες στρατηγικές παρέμβασης.

Oι σύλλογοι Εργοθεραπείας ανά τον κόσμο έχουν δώσει διάφορους ορισμούς για να περιγράψουν το τι είναι η Εργοθεραπεία και ορισμένοι από αυτούς είναι:

• Η Ε/Θ είναι μια εξειδικευμένη θεραπεία που βοηθά τα άτομα να επιτύχουν την ανεξαρτησία σε όλους τους τομείς της ζωής τους (ΑΟΤΑ, 2005).

• Η Ε/Θ είναι ένα επάγγελμα που ασχολείται με την προαγωγή της υγείας και ευεξίας μέσω του «έργου» (WFOT, 2005).

• H E/Θ βοηθάει τους ανθρώπους να αποκτήσουν υγεία, ευεξία και ικανοποίηση από τη ζωή τους μέσω της συμμετοχής τους σε ρόλους και δραστηριότητες με νόημα για εκείνους (ΒΑΟΤ, 2003).

Το «έργο» ή στην ξένη ορολογία «οccupation», το οποίο αναφέρεται συνεχώς στους ορισμούς, είναι ένα άλλο όνομα για όλες τις καθημερινές μας δραστηριότητες, οι οποίες έχουν στόχο αλλά και ουσία για τον κάθε άνθρωπο και τυπικά:

⦁ είναι διαχρονικές

⦁ έχουν ιδιαίτερη σημασία/νόημα γι’αυτόν που τις εκτελεί

⦁ συμπεριλαμβάνουν πολλαπλές δραστηριότητες.

Γενικά η Εργοθεραπεία απευθύνεται σε άτομα με:

• Σωματικές αναπηρίες

• Γνωστικές αναπηρίες

• Ψυχοκοινωνικές δυσλειτουργίες

• Αναπτυξιακές ή μαθησιακές διαταραχές

• Δυσπροσάρμοστες συμπεριφορές

• Άλλες διαταραχές ή χρόνιες καταστάσεις.

Οι υπηρεσίες της Εργοθεραπείας, αν και δεν περιορίζονται μόνο σε αυτές, συνήθως περιλαμβάνουν:

• Αξιολόγηση και παροχή εξατομικευμένων υπηρεσιών σε συνεργασία με τον πελάτη, την οικογένεια, τους φροντιστές του ή σημαντικούς άλλους.

• Αξιολόγηση, ανάπτυξη, βελτίωση, διατήρηση ή αποκατάσταση δεξιοτήτων σε δραστηριότητες καθημερινής ζωής (ΔΚΖ), εργασία ή παραγωγικές δραστηριότητες και παιχνίδι/ ελεύθερος χρόνος.

• Αναγνώριση και διευκόλυνση στη συμμετοχή σε ρόλους και ουσιώδεις για το άτομο δραστηριότητες.

• Αξιολόγηση, βελτίωση και/ή αποκατάσταση αισθητηριακοκινητικών, γνωστικών και ψυχοκοινωνικών στοιχείων εκτέλεσης.

• Σχεδιασμός και προτάσεις προσβασιμότητας και εργονομικών διευθετήσεων.

• Εκπαίδευση του πελάτη, της οικογένειας ή άλλων σε διάφορες κατάλληλες παρεμβάσεις/ χειρισμούς & στη χρήση και συντήρηση εξοπλισμού και τεχνολογίας.

• Συμβουλευτική και καθοδήγηση σε ομάδες, προγράμματα, οργανισμούς ή κοινότητες για παροχή υπηρεσιών σε διάφορους πληθυσμούς

Περιοχή Ενδιαφέροντος της Εργοθεραπείας (Domain of concern)

Η περιοχή ενδιαφέροντος της Ε/Θ ορίζεται ως ο καθορισμός των περιοχών της ανθρώπινης εμπειρίας στην οποία τα μέλη ενός επαγγέλματος έχουν εξειδίκευση και προσφέρουν βοήθεια σε άλλους. Η περιοχή ενδιαφέροντος της Ε/Θ περιλαμβάνει τους:

Τομείς/περιοχές εκτέλεσης: Περιλαμβάνουν τις δραστηριότητες καθημερινής ζωής (ΔΚΖ), εργασία ή παραγωγικές δραστηριότητες και παιχνίδι/ ελεύθερος χρόνος.

Στοιχεία εκτέλεσης: Είναι τα στοιχεία που αποτελούν ή που παρέχουν τις απαιτούμενες ικανότητες για να τελεστούν οι παραπάνω δραστηριότητες. 

Πλαίσια εκτέλεσης: Είναι οι καταστάσεις ή οι παράγοντες που μπορεί να επηρεάζουν την απόδοση ενός πελάτη στην εκτέλεση μιας δραστηριότητας.

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΣΧΕΣΗΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΜΕΩΝ & ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ ΕΚΤΕΛΕΣΗΣ

Με βάση το παραπάνω σχήμα, κατανοούμε πως υπάρχει μια διαρκής αλληλεπίδραση των τομέων, στοιχείων και πλαισίων εκτέλεσης, όπως θα περιγράψουμε και παρακάτω:

Αν υποθέσουμε πως για οποιονδήποτε λόγο, ένας άνθρωπος αντιμετωπίζει δυσκολίες στις δεξιότητες που αφορούν το ντύσιμό του (τομέας εκτέλεσης), τα στοιχεία εκτέλεσης που πιθανά να παρουσιάζουν κάποιες δυσλειτουργίες είναι αισθητηριακά, νευρομυοσκελετικά, κινητικά και γνωστικά, όπως αναφέρονται αναλυτικά στον πίνακα. Όμως το ντύσιμο, σαν Δραστηριότητα Καθημερινής Ζωής ενός ανθρώπου, ταυτόχρονα επηρεάζεται άμεσα από την ηλικία και το φύλο του ανθρώπου, το ποια είναι η ασθένειά του ή οι δυσκολίες του και βεβαίως την κοινωνικο-πολιτισμική του κατάσταση (πλαίσια εκτέλεσης).

ΤΟΜΕΑΣ ΕΚΤΕΛΕΣΗΣ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΕΚΤΕΛΕΣΗΣ

ΠΛΑΙΣΙΑ

ΕΚΤΕΛΕΣΗΣ

ΔΚΖ: Ντύσιμο

1. Αισθητηριακά:

• Απτική επεξεργασία

• Ιδιοδεκτική

• Κιναισθησία

• Σχήμα σώματος

2. Νευρομυοσκελετικά:

• Εύρος κίνησης

• Έλεγχος στάσης σώματος 

• Δύναμη 

3. Κινητικά:

• Λεπτός/ Αδρός Συντονισμός

• Οπτικοκινητικός Συντονισμός

• Πράξη

4. Γνωστικά:

• Διάρκεια προσοχής

• Διαδοχή

• Μνήμη

• Γενίκευση

• Ηλικία

• Φύλο

• Κατάσταση ανικανότητας

• Κοινωνικοί παράμετροι

• Πολιτισμικοί

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ:

• H E/Θ βασίζεται στην πεποίθηση ότι η στοχοκατευθυνόμενη δραστηριότητα (purposeful activity/ occupation), μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την πρόληψη αλλά και την αποκατάσταση μιας δυσλειτουργίας.

• Η δραστηριότητα όπως χρησιμοποιείται από την Ε/Θ εμπεριέχει κατ’ αρχήν έναν εγγενή/ εσωτερικό στόχο αλλά κυρίως ένα θεραπευτικό στόχο.

• Από τα κύρια εργαλεία κλινικής συλλογιστικής της Ε/Θ είναι η ανάλυση έργου και η ανάλυση δραστηριότητας. Ο σκοπός της ανάλυσης έργου είναι να καθορίσει τους εργασιακούς στόχους και τα επιθυμητά αποτελέσματα της παρέμβασης και να αναγνωρίσει έργα που έχουν νόημα και ουσία για τον πελάτη. Αντίστοιχα, η ανάλυση δραστηριότητας καθορίζει αν μια δραστηριότητα έχει δυναμικό αποκατάστασης ή αξία και πως θα διαβαθμιστούν οι θεραπευτικές δραστηριότητες, ώστε να επιτύχουν το στόχο τους με μεγαλύτερη ακρίβεια και συνέπεια.

Η Ε/Θ διαδικασία εν συντομία περιλαμβάνει:

Τον τόπο παρέμβασης (το πλαίσιο που θα γίνει η παρέμβαση π.χ. νοσοκομείο, σχολείο, κέντρο αποκατάστασης, κοκ), το οποίο βέβαια καθορίζει και τον πληθυσμό- στόχο. Στη συνέχεια, και αφού έρθει το παραπεμπτικό για τις υπηρεσίες της Ε/Θ, γίνεται μια πρώτη εκτίμηση των αναγκών αλλά και των δυσκολιών του πελάτη. Από τα πρώτα αυτά αποτελέσματα, ο θεραπευτής οργανώνει μια πιο αναλυτική αξιολόγηση, χρησιμοποιώντας τα κατάλληλα εργαλεία για να λάβει τις πληροφορίες που θα τον καθοδηγήσουν στην οργάνωση ενός πλάνου παρέμβασης. Το πλάνο αυτό της παρέμβασης ουσιαστικά θέτει τους μακροπρόθεσμους στόχους για τη θεραπεία ή αποκατάσταση και τους επιμέρους βραχυπρόθεσμους. Οι θεραπευτικοί στόχοι θέτονται πάντα σε άμεση συνεργασία με τον πελάτη, όταν αυτό είναι εφικτό, την οικογένειά του ή τους φροντιστές του, το σχολείο και σημαντικούς άλλους. Ακολουθεί η παρέμβαση, η οποία περιλαμβάνει τις όποιες θεραπευτικές τεχνικές, μοντέλα και πλαίσια αναφοράς έχουν επιλεγεί για την κάθε διαγνωστική ομάδα ή τον συγκεκριμένο πελάτη αντίστοιχα και ανά τακτά χρονικά διαστήματα ακολουθούν επαναξιολογήσεις. Αυτές θα δείξουν την πρόοδο στους στόχους και πιθανές τροποποιήσεις σε αυτούς ή στη θεραπευτική προσέγγιση που έχει επιλεγεί. Στο τέλος της παρέμβασής, θα παραπέμψουμε σε άλλη ειδικότητα, αν κρίνεται απαραίτητο, θα ολοκληρώσουμε την αναφορά μας με μια τελική αξιολόγηση και πρόγραμμα παρακολούθησης (follow-up).

Η Ε/Θ παρέμβαση γενικά περιλαμβάνει:

1. Αποκατάσταση/ Επανάκτηση

⦁ Αλλαγή στις βιολογικές, φυσιολογικές, ψυχολογικές ή νευρολογικές διαδικασίες

⦁ Εκπαίδευση/ Εκμάθηση

2. Αντιστάθμιση/ Προσαρμογή

⦁ Αλλαγή της δραστηριότητας

⦁ Αλλαγή του πλαισίου-περιβάλλοντος

3. Πρόληψη Αναπηρίας (Πρωτογενής, Δευτερογενής, Τριτογενής)

4. Προαγωγή της Υγείας: Επανασχεδιασμός του τρόπου ζωής (lifestyle)

⦁ «Έργο» με στόχο και ουσία για το άτομο

⦁ Ισορροπία στην δουλειά, ξεκούραση, παιχνίδι/ ελεύθερο χρόνο

⦁ Υγιής αλληλεπίδραση με το περιβάλλον.

Θεραπευτικά εργαλεία της Εργοθεραπείας-Πλαίσια αναφοράς

Τα πλαίσια αναφοράς είναι μια μέθοδος οργάνωσης της θεωρητικής γνώσης (από ποικίλες και διαφορετικές θεωρίες), έτσι ώστε να μπορεί να χρησιμοποιηθεί για το σχεδιασμό της θεραπευτικής παρέμβασης στην Εργοθεραπεία (Kramer & Hinοjosa, 1993; Mosey, 1986; 1996). Είναι η σύνδεση μεταξύ της θεωρίας και της πρακτικής. Aποτελούνται από 5 κύρια μέρη:

• Τη θεωρητική βάση

• Τις ενδεικτικές συμπεριφορές λειτουργικότητας/ δυσλειτουργικότητας

• Τις οδηγίες για αξιολόγηση

• Τις προϋποθέσεις για αλλαγή της συμπεριφοράς

• Την εφαρμογή στην πράξη

Συνοψίζοντας τα παραπάνω, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι τα αποτελέσματα της Εργοθεραπευτικής παρέμβασης έχουν μια κυκλική πορεία, παρά μία γραμμική, καθώς η βελτίωση της λειτουργικότητας του ατόμου συνεπάγει την καλύτερη εκτέλεση δραστηριοτήτων/ έργου, τα οποία με τη σειρά τους συμβάλουν στην προαγωγή της υγείας με ύστατο αποτέλεσμα την καλυτέρευση της ποιότητας ζωής του πελάτη/ ασθενή.

Β). Οι Διάχυτες Αναπτυξιακές Διαταραχές- Αυτισμός

Οι Διάχυτες Αναπτυξιακές Διαταραχές (ΔΑΔ), είναι διαταραχές που επηρεάζουν το πώς λειτουργεί ο εγκέφαλος, ειδικότερα στις περιοχές που ελέγχουν τις κοινωνικές ικανότητες και τις δεξιότητες επικοινωνίας:

• Στην αμοιβαία κοινωνική αλληλεπίδραση

• Στην επικοινωνία

• Στην παρουσία περιορισμένων, επαναλαμβανόμενων, στερεότυπων συμπεριφορών, ενδιαφερόντων και δραστηριοτήτων

• Στην αισθητηριακή και αντιληπτική επεξεργασία.

Η Εργοθεραπεία σε παιδιά με ΔΑΔ

• Αξιολογεί το παιδί για να καθορίσει αν έχει κατακτήσει δεξιότητες κατάλληλες για την ηλικία του, πχ. ντύσιμο, τουαλέτα, δεξιότητες παιχνιδιού.

• Βοηθά/ εκπαιδεύει το παιδί να κατακτήσει και να διατηρήσει, φυσιολογικές για την ηλικία του, καθημερινές δραστηριότητες και ρουτίνες, λαμβάνοντας υπόψη τα στάδια της ανάπτυξης και τα αναπτυξιακά ορόσημα στη σωματική, νοητική και συμπεριφορική ανάπτυξη ενός παιδιού.

• Παρατηρεί/ αξιολογεί τον οικιακό και σχολικό περιβάλλον του παιδιού και καθορίζει πιθανές τροποποιήσεις τους ώστε να προάγουν τη μέγιστη ανάπτυξη του παιδιού.

• Αναπτύσσει ένα ενιαίο θεραπευτικό πλάνο σε συνεργασία με τους γονείς & άλλους επαγγελματίες υγείας που δουλεύουν με το παιδί.

• Παρέχει εξατομικευμένη παρέμβαση ώστε να βοηθήσει ένα παιδί να αντιδρά κατάλληλα σε πληροφορίες που έρχονται μέσω των αισθήσεων του.

Η παρέμβαση μπορεί να περιλαμβάνει διάφορες αναπτυξιακές δραστηριότητες, αισθητηριακή ολοκλήρωση, δραστηριότητες παιχνιδιού.

• Διευκολύνει δραστηριότητες παιχνιδιού που βοηθούν το παιδί στην αλληλεπίδραση και επικοινωνία με άλλους.

• Συνεργάζεται με τους γονείς και τους άλλους επαγγελματίες υγείας/ δασκάλους ώστε να ενθαρρύνεται η εκπαίδευση/ βελτίωση σε κοινωνικές δεξιότητες, καθημερινές δραστηριότητες (ΔΚΖ) και ο χειρισμός πιθανών προβλημάτων συμπεριφοράς του παιδιού.

Η Ε/Θ αξιολόγηση εντοπίζει:

• Τους τομείς εκτέλεσης που πιθανά να υπάρχουν δυσλειτουργίες/ καθυστερήσεις, κλπ. (ΔΚΖ, σχολικές δραστηριότητες, παιχνίδι/ ελεύθερος χρόνος).

• Τα δυσλειτουργικά στοιχεία εκτέλεσης (αισθητηριακά, κινητικά, αντιληπτικά, γνωστικά, ψυχο-κοινωνικά), όπως αυτά εμπλέκονται στις δραστηριότητες των τομέων εκτέλεσης.

• Τα πλαίσια εκτέλεσης (χρονικές και περιβαλλοντικές παράμετροι), το πώς αυτά επηρεάζουν ή καθορίζουν τις δραστηριότητες και τους ρόλους ενός παιδιού και το κατά πόσο η προσαρμογή/ τροποποίηση αυτών βελτιώνουν τη λειτουργικότητα του και τις συνθήκες μάθησης

Μέθοδοι Αξιολόγησης

Συνέντευξη με γονείς/ οικογένεια/ σημαντικούς άλλους, ερωτηματολόγια,

checklists, δομημένη παρατήρηση-κλινικές παρατηρήσεις, μη-δομημένη παρατήρηση, προσομοίωση δραστηριοτήτων, σταθμισμένες δοκιμασίες και μη-σταθμισμένες δοκιμασίες, όπως το Sensory Profile, τοSensory Integration and Praxis Test, το Τest of Playfulness, το Knox Play scale, το Developmental Test of Visual Perception, το Miller Assessment for Preschoolers, το PEDI κοκ, ανάλογα με τα προβλήματα του παιδιού και τους τομείς που θέλουμε να αξιολoγήσουμε. Σημειώνεται δε ότι οι περισσότερες δοκιμασίες μας προσφέρουν μόνο κομμάτια ενός παζλ, κατά την αξιολόγηση, αφού α) δεν είναι σταθμισμένα στα Ελληνικά και β) συνήθως είναι πολύ δύσκολο να τα ολοκληρώσουν τα παιδιά με ΔΑΔ..

Πλαίσια αναφοράς που συνήθως χρησιμοποιούνται στις ΔΑΔ

Τα κύρια πλαίσια αναφοράς που οι Ε/Θ χρησιμοποιούν στη θεραπευτική παρέμβαση τους με παιδιά με ΔΑΔ είναι:

⦁ Αισθητηριακή Ολοκλήρωσης

⦁ Συμπεριφορικό Πλαίσιο Αναφοράς

⦁ Περιβαλλοντικές Τροποποιήσεις (Environmental modifications)

Επιπρόσθετα όμως, και ανάλογα με το πλαίσιο εργασίας ή/και την εκπαίδευση του θεραπευτή θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν και τα παρακάτω:

• Xειρισμού δύσκολων καταστάσεων (Coping Frame of Reference)

• Αναπτυξιακό Πλαίσιο Αναφοράς

• Ψυχοκοινωνικό Πλαίσιο Αναφοράς

• Οπτικής Αντίληψης (Visual Perception)

• Μοντέλο Ανθρώπινου Έργου (Model of Human Occupation)

Τέλος, επιβάλλεται να τονίσουμε πως ο Εργοθεραπευτής στη δουλειά του με τα παιδιά με ΔΑΔ θα πρέπει να ενσωματώσει, σε συνεργασία και με την υπόλοιπη θεραπευτική ομάδα, τις βασικές αρχές των ιδιαίτερα σημαντικών εκπαιδευτικών παρεμβάσεων και εναλλακτικών τρόπων επικοινωνίας: ΤΕΑCCH, PECS, MAKATON, αφού φυσικά πάρει την απαραίτητη εκπαίδευση.

ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ΖΩΗΣ- ΑΥΤΟΥΠΗΡΕΤΗΣΗ

Τα συχνότερα προβλήματα που μπορεί να αντιμετωπίζει ένα παιδί με ΔΑΔ στην αυτουπηρέτησή του εντοπίζονται στις δεξιότητες τουαλέτας, περιποίησης εαυτού και σώματος, ντύσιμο-γδύσιμο, φαγητό, ύπνος, ασφάλεια. Αυτά εν συντομία μπορεί να εκδηλώνονται:

• Τουαλέτα (καθυστέρηση στην εκμάθηση, αισθητηριακές/απτικές διαταραχές, φόβος, ανησυχία για το γιογιό/ λεκάνη, το θόρυβο απ’το καζανάκι, αντίσταση στην αλλαγή μιας καθιερωμένης ρουτίνας (πάνας), απουσία κοινωνικού κινήτρου, δυσκολία στην κατανόηση του τι αναμένεται να γίνει στην τουαλέτα)

• Στοματική υγιεινή (δυσκολία/ δυσανεξία στη οδοντόβουρτσα, οδοντόκρεμα)

• Περιποίηση εαυτού (χτένισμα, βούρτσισμα μαλλιών)

• Πλύσιμο σώματος, κεφαλής

• Ένδυση-Απόδυση

• Σίτιση & Φαγητό (στοματο-κινητικές, αισθητηριακές δυσκολίες, αντίσταση στην αλλαγή μιας ρουτίνας πχ. τάισμα, λιωμένα φαγητά, προτίμηση σε ελάχιστα φαγητά)

• Ρουτίνα του ύπνου

• Μετακίνηση στην κοινότητα (δρόμοι, φανάρια, αυτοκίνητα και ασφαλής μετακίνηση)

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ-ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ

• Αξιολόγηση-Επιλογή κατάλληλων πλαισίων αναφοράς/ δραστηριοτήτων

• Εγκαθίδρυση καθημερινής ρουτίνας

• Θέσπιση μακροπρόθεσμων στόχων

• Ανάλυση σε βραχυπρόθεσμους στόχους- επιμέρους βήματα

• Διδασκαλία αλυσιδωτών αντιδράσεων: πρόσθια & ανάστροφη διδασκαλία-Είδη προτροπών/ βοήθειας και καθοδήγησης.

• Θεραπεία των πιθανών αισθητηριακών διαταραχών

• Συνεργασία και εκπαίδευση της οικογένειας.

• Σταθερή, άμεση θετική ενίσχυση σε κάθε επιτυχία

• Οπτικοποίηση (η δραστηριότητα με βήματα σε εικόνες)

• Γενίκευση

(Slide 28-29-30)

ΣΧΟΛΕΙΟ-ΣΧΟΛΙΚΕΣ ΔΕΞΙΟΤΗΤΕΣ

Οι πλέον απαραίτητες δεξιότητες για την ένταξη σε σχολικό πλαίσιο και τα στοιχεία εκτέλεσης που θα πρέπει αναπτύξουμε/ βελτιώσουμε, ξεκινώντας την παρέμβασή μας είναι:

Γνωστικές Δεξιότητες: Μάθηση, διάρκεια προσοχής-συγκέντρωση, μνήμη, επίλυση προβλήματος, κατηγοριοποίηση, ακολουθία οδηγιών, εκκίνηση & τερματισμός

δραστηριότητας, κατανόηση εννοιών, ανοχή στη ματαίωση και γενίκευση.

Λεπτής Κίνησης & Συντονισμού: Δεξιότητες προγραφής, λαβή μολυβιού, γραφή,

χρήση ψαλιδιού, λοιπών χειροτεχνικών & κατασκευαστικών δραστηριοτήτων.

Αδρής Κίνησης: Να τρέχει, να κινείται στο χώρο επιδέξια, να πιάνει, πετάει, κλωτσάει την μπάλα, να χοροπηδά, να πηδά στο ένα πόδι.

Δεξιότητες Παιχνιδιού: Να περιμένει τη σειρά του, να κατανοεί/ συμμετέχει σε παιχνίδι κανόνων, συμβολικό παιχνίδι, σε αθλήματα, σε κοινωνικό παιχνίδι.

Κοινωνικές Δεξιότητες- Επικοινωνία: Ανάπτυξη σχέσεων με συνομηλίκους-φιλίες, κατανόηση των συναισθημάτων των άλλων, συνεργασία, κατανόηση των κοινωνικών κανόνων

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ-ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ

• Αξιολόγηση-Επιλογή κατάλληλων πλαισίων αναφοράς/ δραστηριοτήτων

• Εκπαίδευση σε γνωστικές δεξιότητες, δεξιότητες οργάνωσης γενικότερα

• Εκπαίδευση σε δεξιότητες λεπτής κίνησης, οπτικοκινητικού συντονισμού, προγραφής

• Εκπαίδευση σε δεξιότητες αδρής κίνησης/ οπτικοκινητικού συντονισμού, πράξις (αισθητηριακή ολοκλήρωση)

• Βελτίωση δεξιοτήτων χειρισμού δύσκολων καταστάσεων (coping skills)-προβλημάτων συμπεριφοράς

• Κατανόηση του μαθησιακού στυλ κάθε μαθητή

• Περιβαλλοντικές τροποποιήσεις/ προσαρμογές, ειδικός αισθητηριακός. εξοπλισμός, εντός και εκτός της τάξης, χρήση οπτικοποίησης στο χώρο και στο πρόγραμμα του μαθητή.

• Κατανόηση και επεξεργασία των δυσκολιών που περιγράφονται από τη «Θεωρία του Νου της, Κεντρικής Συνοχής και της Εκτελεστικής Λειτουργίας»

• Εκπαίδευση και καθοδήγηση του εκπαιδευτικού προσωπικού εφόσον αυτό είναι επιθυμητό και απαραίτητο.

(Slide 33)

ΠΑΙΧΝΙΔΙ- ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΧΡΟΝΟΣ

Τα παιδιά με ΔΑΔ συνήθως εμφανίζουν δυσκολίες στη διερεύνηση και στην εκτέλεση του παιχνιδιού ή της αξιοποίησης του ελεύθερου χρόνου τους:

• Χρησιμοποιούν τα παιχνίδια με ανώριμο ή περίεργο τρόπο και άλλον από αυτόν που αρχικά προορίζονται.

• Εμπλέκονται σε στερεότυπο παιχνίδι.

• Παρουσιάζουν δυσκολίες στη μίμηση και τη φαντασία.

• Δυσκολεύονται αρκετά στα ομαδικά & συνεργατικά παιχνίδια με συνομήλικους, ακόμη κι αν το επιδιώκουν τα ίδια να εμπλακούν.

• Έχουν ιδιαίτερες δυσκολίες στο φανταστικό/ συμβολικό παιχνίδι.

• Περνούν πολύ λιγότερο χρόνο, σε σύγκριση με παιδιά χωρίς ΔΑΔ, παίζοντας.

• Δείχνουν ωστόσο να απολαμβάνουν το αισθητηριακό-κινητικό παιχνίδι.

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ-ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ

• Αξιολόγηση-Επιλογή πλαισίων αναφοράς/ δραστηριοτήτων.

• Βελτίωση των δεξιοτήτων παιχνιδιού μέσα από τα αναπτυξιακά του στάδια: Εξερευνητικό παιχνίδι (0-2)

Συμβολικό παιχνίδι (2-4)

Δημιουργικό παιχνίδι (4-7)

Παιχνίδι κανόνων (7-12). 

• Χτίσιμο πάνω στις υπάρχουσες δεξιότητες ή ακόμη και στερεοτυπίες του.

• Χρήση μουσικής και ρυθμού/ σωματικού παιχνιδιού (αισθητηριακοκινητικού) για την προώθηση της από κοινού 

προσοχής, βλεμματικής επαφής, & του «σειρά μου, σειρά σου».

• Διδάσκουμε σταδιακά το προσποιητό/ συμβολικό παιχνίδι («το κάνω στα ψέματα»).

• Κατάλληλη δόμηση του ελεύθερου χρόνου και του χώρου παιχνιδιού του παιδιού, ακόμη και του δωματίου του.

• Σχεδιασμός ώστε το περιβάλλον (θεραπευτικό, εκπαιδευτικό, οικιακό) να είναι ασφαλές για το ίδιο (σωματικά & συναισθηματικά) αλλά και ταυτόχρονα «ελκυστικό».

• Εμπλοκή σε δυαδικό & ομαδικό παιχνίδι με τυπικά παιδιά (ή αδέλφια).

Σημειώνεται πως πρέπει να είναι ξεκάθαρος για τον Ε/Θ ο διπλός ρόλος του παιχνιδιού: Το παιχνίδι ως θεραπευτικός στόχος-Το παιχνίδι ως θεραπευτικό εργαλείο.

Επιπλέον πρέπει να θυμόμαστε πως για τα παιδιά με αυτισμό «Η εργασία είναι παιχνίδι, και το παιχνίδι εργασία»

Πιθανά χαρακτηριστικά δυσγραφίας

-ασκείται πολύ μεγάλη ή πολύ μικρή πίεση στο εργαλείο γραψίματος (μολύβι, πινέλο..)

-τα γράμματα δεν τοποθετούνται πάνω στη γραμμή

-τα γράμματα είναι δυσανάγνωστα

-το γράψιμο είναι πολύ αργό

-το γράψιμο δεν κινείται οριζόντια αλλά κλίνει προς τα πάνω ή προς τα κάτω

-οι σειρές συγκλίνουν

-τα διαστήματα μεταξύ των λέξεων είναι ανομοιογενή

-το μέγεθος των γραμμάτων δεν είναι σταθερό

-κάποια γράμματα δεν σχηματίζονται ολοκληρωμένα

-το γράψιμο φαίνεται κοπιαστικό




Μαρινέλη Ανδρονίκη
Εργοθεραπεύτρια

Σημάδια αυτισμού

1. Μη κατάλληλος τρόπος ενασχόλησης με τα παιχνίδια του
2. Δεν έχει την ικανότητα να σχετιστεί με άλλα παιδιά
3. Ακατάλληλο (απρόσφορο) γέλιο ή κλάμα 
4. Υπερδιέγερση ή παθητικότητα
5. Υπερευαισθησία ή υποευαισθησία με τους ήχους
6. Παράξενη ενασχόληση με αντικείμενα ή τμήματα αντικειμένων
7. Φτωχός λόγος ή παντελής έλλειψη λόγου 
8. Δυσκολία οργάνωσης σε περίπτωση αλλαγής συνηθειών
9. Έλλειψη αίσθησης κινδύνου 

Μαρινέλη Ανδρονίκη

  Εργοθεραπεύτρια

ΦΟΡΑ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ

• Η φορά των γραμμάτων για δεξιόχειρες είναι από επάνω προς τα κάτω και αριστερά προς δεξιά.
• Η φορά των γραμμάτων για αριστερόχειρες είναι από επάνω προς τα κάτω και από δεξιά προς τα αριστερά. 

Μαρινέλη Ανδρονίκη 

Εργοθεραπεύτρια

Μαθαίνοντας να δένει τα κορδόνια του!

Απλά tips για να μάθει να δένει τα κορδόνια του με τη μέθοδο των «αυτιών του λαγού»!

Μπορεί να χρειαστούν αρκετές δοκιμές μέχρι να μάθει να δένει τα κορδόνια των παπουτσιών του, αλλά η χαρά του θα είναι απεριόριστη όταν τα καταφέρει μόνο του! Ειλικρινά, καμιά άλλη επίτευξη δεν δίνει τόση λάμψη στο παιδικό πρόσωπο όσο αυτή! Δείξτε του, λοιπόν, έναν εύκολο τρόπο δεσίματος, τη μέθοδο των «αυτιών του λαγού», για να έρθει ταχύτερα η ώρα εκείνη.

Πότε να ξεκινήσω;

Μπορείτε να ξεκινήσετε την εκμάθηση όταν το μικρό σας φτάσει τα 3. Η λογική λέει ότι όσο πιο νωρίς ξεκινήσετε την διαδικασία τόσο πιο καλά είναι, παρότι ίσως χρειαστεί να φτάσει τα 4 ή 5 για να αποκτήσει τον απαιτούμενο συντονισμό κινήσεων και την απαραίτητη μνήμη για να θυμάται όλα τα βήματα της διαδικασίας στην σωστή σειρά.

Τι να κάνω;

• Κρατήστε ένα κορδόνι σε κάθε σας χέρι.
• Τοποθετήστε τα δύο κορδόνια χιαστί.
• Δείξτε του πώς μπορεί κρατώντας το ένα κορδόνι να περάσει το άλλο από κάτω.
• Τραβήξτε τις άκρες ώστε να δημιουργηθεί ένας κόμπος πάνω στην επιφάνεια του παπουτσιού.
• Με το ένα κορδόνι δημιουργήστε μια θηλιά, και εξηγήστε του ότι πρέπει να έχει το σχήμα των αυτιών του λαγού με μακριά όμως «ουρά». Δηλαδή φροντίστε η άκρη του κορδονιού να περισσεύει αρκετά από τα θηλιά που έχετε σχηματίσει.
• Κάντε το ίδιο ακριβώς και με το άλλο κορδόνι.
• Διασταυρώστε τις δύο θηλιές με τέτοιο τρόπο ώστε να εφάπτονται στο μέσο τους.
• Στη συνέχεια περάστε την μια θηλιά μέσα τον κύκλο ή την τρύπα που έχει σχηματιστεί.
• Βάλτε τα δάχτυλά του μέσα στις θηλιές ή στα «αυτιά του λαγού» και τραβήξτε τα ώστε να σφίξει ο κόμπος. 

Ακολουθούν οι παραπάνω οδηγίες σε μορφή εικόνας:

πηγή http://mikroimegaloi.gr

Δυσκολίες στο φαγητό

Τι κάνουμε όταν ένα παιδί δυσκολεύεται με τα φαγητά, όταν αρνείται να δοκιμάσει σχεδόν τα περισσότερα;

Αρχικά θα πρέπει να βρούμε την αιτία που αρνείται να δοκιμάσει. 

Μερικές αιτίες μπορεί να είναι:

• να μη του αρέσει μια συγκεκριμένη γεύση
• το φαγητό να είναι πιο βαρύ από όσο αντέχει
• η ποσότητα αλατιού να μην είναι η κατάλληλη (αν και είναι προτιμότερο να αποφεύγεται)

Αν δεν είναι κάποιοι απο τους παραπάνω λόγους τότε θα πρέπει να ψάξετε σε βαθύτερα αίτια. 

Κυρίως παρατηρείστε τα εξής:

• αν προτιμά μαλακές ή σκληρές τροφές
• αν προτιμά έντονες ή απαλές γεύσεις

Κάποιες μικρές συμβουλές που θα μπορούσατε να αξιοποιήσετε είναι:

1. Κάντε την τροφή παιχνίδι! Χρησιμοποιήστε ένα αγαπημένο του λούτρινο αρκουδάκι και προσποιηθείτε ότι το ταίζετε
2. Φτιάξτε μια ιστορία
3. Παίξτε με τα κουζινικά του και κάντε ότι μαγειρεύετε μαζί
4. Ακουμπήστε λίγο φαγητό στα χείλη του για να αρχίσει να εξοικειώνεται
5. Υποσχεθείτε του οτι θα κάνετε την αγαπημένη του δραστηριότητα αν φάει έστω και μια πολύ μικρή ποσότητα που θα ορίσετε εσείς. Είναι βασικό να μην απαιτείτε απο τις πρώτες φορές μεγάλες ποσότητες. Και ένα μικρό κομμάτι ή δυο κουταλιές είναι αρκετές για το παιδί που δεν τρώει. 

Ένα παιδί που δεν τρώει τίποτα και αρνείται επανειλημμένα να φάει ακόμη και τα αλεσμένα φαγητά με όποιον τρόπο και αν δοκιμάσατε, τότε πιθανότατα αντιμετωπίσει αισθητηριακές δυσκολίες στη περιοχή του στόματος. 

Το παιδί θα πρέπει να παραπεμφθεί σε Εργοθεραπευτή και Λογοθεραπευτή. 

Μαρινέλη Ανδρονίκη

Εργοθεραπεύτρια

Προγραφικές ασκήσεις

Μερικές ασκήσεις που μπορεί να κάνει ένας Εργοθεραπευτής, αλλά και να προτείνει σε παιδιά με δυσκολίες στη γραφοκινητικότητα και τον οπτικοκινητικό συντονισμό (συντονισμός ματιού-χεριού) είναι οι παρακάτω:

 

Μαρινέλη Ανδρονίκη

Σύνδρομο Okamoto

Κύρια χαρακτηριστικά του συνδρόμου Οkamoto είναι: πρόβλημα στα νεφρά (υδρονέφρωση), μυική υποτονία, κληρονομική υδρονέφρωση, νοητική υστέρηση, αναπτυξιακή υστέρηση, χειλεοσχιστία, λυκόστομα κτλ.

Συνολικά μπορεί να παρουσιάζει 23 συμπτώματα από όλα σχεδόν όργανα του σώματος, αλλά οι κύριες εκδηλώσεις που πάντα συνυπάρχουν είναι πέντε: προβλήματα από την καρδιά, νεφρό, ανωμαλίες προσώπου καθώς και μυική υποτονία και νοητική υστέρηση.

Για τον κλινικό παιδίατρο είναι απαραίτητο να έχει υπόψιν του αυτό το σύνδρομο ειδικά σε παιδιά που παρουσιάζουν νοητική και αναπτυξιακή υστέρηση, μαθησιακές δυσκολίες, σε συνδυασμό με δυσμορφίες προσώπου.

Η μοριακή βιολογία και η συνεργασία με γεννετιστή ειδικευμένο σε σύνδρομα μπορεί να βοηθήσει στην διάγνωση και να αναγνωρίσει τον συγκεκριμένο τύπο.

Η θεραπεία έγκειται στην αποκατάσταση των δυσμορφίων του προσωπου κυρίως (στόμα, αυτιά,μύτη), και στην αντιμετώπιση της καρδιακής ανεπάρκειας και υδρονέφρωσης.

Είναι πολυπαραγοντική νόσος και χρειάζεται παιδιατρικό κέντρο που να συνδυάζει όλες τις ειδικότητες που αφορούν την συμπτωματολογία του συνδρόμου.

Πώς εκδηλώνεται η Διπολική Διαταραχή (Μανιοκατάθλιψη);

Πώς εκδηλώνεται η Διπολική Διαταραχή (Μανιοκατάθλιψη);

Δυσπραξία

Η κίνηση παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή και εξέλιξη του παιδιού, αφού αποτελεί ένα πολύτιμο μέσο απόκτησης γνώσεων, εξερεύνησης του περιβάλλοντος, κοινωνικής αλληλεπίδρασης και μέσο κατανόησης των ορίων του ανθρώπινου σώματος, σε σχέση με το περιβάλλον του.

Υπάρχουν, όμως, κάποια παιδιά που φαίνονται να δυσκολεύονται στην εκτέλεση των δεξιοτήτων τους. Πιο συγκεκριμένα, δυσκολεύονται να οργανώσουν τις κινήσεις του κ να χρησιμοποιήσουν αυτό που λέμε «πράξη». 

«Πράξη» (praxis) είναι η ικανότητα της κατανόησης, του σχεδιασμού και της εκτέλεσης κινητικών δεξιοτήτων. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει με κάποιο τρόπο να είμαστε ικανοί να συλλάβουμε την ιδέα της δράσης που θέλουμε να εκτελέσουμε, να κάνουμε μια «σχηματική» αναπαράσταση στο μυαλό μας,, να οργανώσουμε την διαδοχή των πράξεων μας και να την εκτελέσουμε, λαμβάνοντας ο τελικό αποτέλεσμα και σκοπό της. με την οποία γνωρίζουμε πώς να χρησιμοποιούμε τα χέρια μας και το σώμα μας και να εκτελούμε σύνθετες εργασίες, όπως να μπορούμε να ντυθούμε, να παίζουμε ένα πολύπλοκο παιχνίδι, να χρησιμοποιούμε σωστά το μολύβι και τα μαχαιροπίρουνα, να κάνουμε μία κατασκευή, να τακτοποιούμε το δωμάτιο μας, όπως και να εκτελούμε σωστά κάθε καθημερινή μας δραστηριότητα. 

Ουσιαστικά η ικανότητα αυτή περιλαμβάνει τρείς συνιστώσες: 

Ιδεασμός: η γνώση για το τι πρέπει να εκτελέσουμε

Κινητικός σχεδιασμός: η ικανότητα να σχεδιάζουμε και να οργανώνουμε τις κινήσεις που απαιτούνται

Εκτέλεση: η πραγματοποίηση των κινήσεων, με μια αρμονική συνέχεια, η οποία και απαιτεί καλό κινητικό συντονισμό.

Η δυσκολία στον σχεδιασμό και την ολοκλήρωση μιας πράξης, είναι πολύ πιθανόν να οφείλεται σε μια αναπτυξιακή διαταραχή συντονισμού, ή αλλιώς δυσπραξία.

Διαταραχή της ικανότητας κατάκτησης και εκτέλεσης μιας δεξιότητας σε ένα παιδί χαρακτηρίζεται από δυσκολία στα να αποκτήσει και να επιδοθεί με επιτυχία σε κινητικές δεξιότητες που απαιτούν ταχύτητα, ακρίβεια, σχεδιασμό, συγχρονισμό. 

Οι δυο πιο συνηθισμένες μορφές της δυσπραξίας, είναι οι εξής: 

• Αναπτυξιακή διαταραχή του κινητικού συντονισμού

• Αναπτυξιακή διαταραχή του λόγου 

Αναπτυξιακή Διαταραχή του Κινητικού Συντονισμού (κινητική δυσπραξία) 

Η αναπτυξιακή διαταραχή του κινητικού συντονισμού είναι μια κατάσταση κατά την οποία, λαμβανομένης υπόψη της ηλικίας τους, παιδιά με φυσιολογική πνευματική και σωματική ανάπτυξη και χωρίς εμφανή νευρολογική νόσο, παρουσιάζουν δυσκολίες στην εκτέλεση πολιτισμικά τυπικών κινητικών δεξιοτήτων, συμπεριλαμβανομένων δραστηριοτήτων της καθημερινής και της σχολικής ζωής. 

Η δυσπραξία είναι μία διαταραχή της ποιότητας της κίνησης και της αποτελεσματικότητας του συντονισμού. Τα παιδιά με δυσπραξία, ενώ έχουν φυσιολογική νοημοσύνη, η κίνησή τους είναι αδέξια. Στην καθημερινή μας ζωή, η πράξη μας βοηθάει να αποκρινόμαστε αυτόματα, ομαλά και ακαριαία με το σώμα μας, χωρίς να χρειάζεται να σκεφτούμε αυτό που κάνουμε, λειτουργούμε αυτοματοποιημένα. 

Οι δυσκολίες στον προγραμματισμό της κίνησης δεν είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο εκδηλώνεται η δυσπραξία. Τα δυσπραξικά παιδιά μπορεί, επίσης, να συναντούν δυσκολίες και στην διαχείριση των συναισθημάτων τους, αλλά και των αλλαγών στην ζωή τους. Δυσκολεύονται έντονα στην συμμετοχή σε ομαδικά παιχνίδια, γεγονός που τα κάνει να αποσύρονται και να μειώνει τις κοινωνικές τους επαφές και την ανάγκη για κοινωνικοποίηση και παιχνίδι. Ακόμη, δημιουργούνται αισθήματα χαμηλής αυτοεκτίμησης, διότι είναι πολύ απογοητευτικό ένα παιδί να θέλει να κάνει αρκετά πράγματα, αλλά να μην είναι ικανό να τα κάνει πράξη. 

Στοιχεία δυσπραξίας μπορεί να φανούν αρκετά πρώιμα. Σε μικρής ηλικίας παιδιά παρατηρείται, συνήθως, καθυστέρηση στην κατάκτηση των κινητικών σταθμών, και πολλές φορές οι γονείς παρατηρούν τα παιδιά τους να περπατάνε, πριν καν μπουσουλήσουν. Το παιδί, μπορεί, να παρουσιάσει αργή γλωσσική ανάπτυξη, όπως και καθυστέρηση στην εκπαίδευση της τουαλέτας. Κάποιοι γονείς, εντοπίζουν δυσκολίες του παιδιού τους στις διατροφικές συνήθειες (εμμονές με συγκεκριμένα φαγητά ή αποφυγή ορισμένων άλλων), αλλά και δυσκολίες στον ύπνο. Τέλος, όσον αφορά το παιχνίδι τους, υπάρχει μια δυσκολία με τα κατασκευαστικά παιχνίδια (τύπου lego, ενσφηνώσεις, puzzles), αλλά και στην χρήση των κινητικών δεξιοτήτων τους, όπως στο ποδήλατο. Το σκαρφάλωμα, παιχνίδια ισορροπίας, παιχνίδια με μπάλα και τα παιχνίδια της παιδικής χαράς, είναι κάποια από εκείνα που απαιτούν ικανότητες, στις οποίες υπολείπονται παιδιά με διαταραχή του κινητικού συντονισμού. 

Σε μεγαλύτερης ηλικίας παιδιά, οι δυσκολίες είναι πιο έντονες και εμφανείς, με έντονο αντίκτυπο στο παιχνίδι, την γραφή, αλλά και τις δεξιότητες που έχουν να κάνουν με την αυτοεξυπηρέτηση του παιδιού. Το παιδί δυσκολεύεται να αντιληφθεί τι μπορεί να κάνει με το σώμα του και να οργανώσει τις κινήσεις που απαιτούνται για την ολοκλήρωση ενός καθήκοντος, όπως να ντυθεί, να κουμπώσει, να τραβήξει φερμουάρ και να δέσει κορδόνια. Δυσκολίες παρατηρούνται και στο χειρισμό των παιχνιδιών. Το παιδί, αντί να χειριστεί κατάλληλα τα παιχνίδια, ώστε να δημιουργήσει ευκαιρίες για ικανοποίηση, τα σπρώχνει, απλώς τριγύρω ή τα βάζει στη σειρά. Μερικές φορές, στην προσπάθεια του να χειριστεί την απογοήτευση και τα αρνητικά του συναισθήματα, τα καταστρέφει. Χαρακτηριστική είναι η έλλειψη οργάνωσης και η τάση για ατυχήματα, εξαιτίας της κινητικής αδεξιότητας. Οι δάσκαλοι χαρακτηρίζουν, συνήθως τα παιδιά ως «ανοργάνωτα» και αναφέρουν δυσκολίες στη χρήση του μολυβιού και στην εκμάθηση της γραφής, αλλά και δυσκολίες στον οπτικοκινητικό συντονισμό και την οπτική αντίληψη των παιδιών. Κάποιες φορές, υπάρχει και καθυστέρηση στην εδραίωση της πλευρίωσης. Πολλά παιδιά, με διαταραχή συντονισμού των κινήσεων, παρουσιάζουν προβλήματα και στη σχολική μάθηση. 

Συνοψίζοντας τα παραπάνω, αναφέρουμε κάποιες δραστηριότητες που δυσκολεύονται τα παιδιά με δυσπραξία: 

Παιχνίδι 

1. συναρμολόγηση παιχνιδιών κατασκευής και puzzles
2. χρωματισμός, κόψιμο και σχεδίαση
3. παιχνίδια παιδικής χαράς
4. παιχνίδια με μπάλα
5. ομαδικά κινητικά παιχνίδια 

Οργάνωση 

1. να κάνει πράγματα με ένα αποτελεσματικό τρόπο
2. αργός και αποδιοργανωμένος τρόπος στο παιχνίδι, στην φροντίδα του εαυτού και στη μάθηση
3. διαταραγμένη εικόνα σώματος
4. καθυστέρηση στην πλευρίωση
5. δυσκολία στην απομνημόνευση οδηγιών
6. δυσκολία στην μάθηση νέων εργασιών
7. δυσκολία στο σχηματισμό εννοιών
8. προβλήματα στο να ξεκινήσει κάτι και να ξέρει πότε και που να σταματήσει

Συμπεριφορά 

1. μειωμένη συγκέντρωση – διάσπαση προσοχής
2. παρορμητική συμπεριφορά
3. επιρρεπής σε ατυχήματα
4. υπερβολικές συναισθηματικές αντιδράσεις, με εκρήξεις θυμού
5. χαμηλή αυτοεκτίμηση
6. δυσκολίες με τις δεξιότητες κοινωνικοποίησης

Η καθημερινότητα των παιδιών με δυσπραξία είναι αρκετά ενοχλητική για αυτά, αφού οι δυσκολίες τους είναι εμφανείς και κάνουν το παιδί δυσλειτουργικό.

Ένα παιδί με δυσπραξία, θα γίνει ένας μελλοντικός δυσπραξικός ενήλικας, με κάποιες από τις παρακάτω δυσκολίες: 

1. Δυσκολία σον συντονισμό των κινήσεων
2. Τάση για πτώσεις και ατυχήματα
3. Φτωχός χωρικός προσανατολισμός και αίσθηση της κατεύθυνσης
4. Δυσκολίες στην εκμάθηση κινητικών δεξιοτήτων (όπως η οδήγηση αυτοκινήτου)
5. Δυσκολία στην ακολουθία οδηγιών
6. Φτωχή μνήμη

Προτεινόμενες δραστηριότητες

Αμφίπλευρος συντονισμός – ενδυνάμωση άνω κορμού.

• Περπάτημα καροτσάκι όπου ο γονιός κρατάει το παιδί από τα πόδια και το παιδί προσπαθεί να περπατήσει με τα χέρια
• Το παιδί σκάβει στην αυλή με μικρό φτυάρι ή φαράσι με μακριά λαβή για να μεταφυτέψει λουλούδια και μεταφέρει το χώμα σε καρότσι 
• μονόζυγο στο πάρκο
• Το παιδί καθαρίζει τζάμια κρατώντας με τα δύο του χέρια το σφουγγάρι με μακριά λαβή. Ακολουθεί κάθετη κατεύθυνση από πάνω προς τα κάτω και αντίθετα (ψηλά τζάμια – έκταση κορμού )
• Το παιδί σκουπίζει την βεράντα και έπειτα τελειώνοντας το σκούπισμα μαζεύει τα σκουπίδια με το φαράσι
• Το παιδί ξαπλωμένο σε στρώματα σε πρηνή θέση παίζει bowling κυλάει την μπάλα και προσπαθεί να ρίξει τις κορύνες.
• Το παιδί μεταφέρει την λεκάνη με τα ρούχα για να τα απλώσει η μαμά

Κιναίσθηση – Σχεδιασμός κίνησης

• Το παιδί είναι κρυμμένο κάτω από τα σεντόνια και προσπαθεί να βγει.
• Το παιδί προσπαθεί να περπατήσει με ένα βιβλίο στο κεφάλι. (ισορροπία, μέση γραμμή)

Σωματογνωσία.

• Το παιδί κινεί τα μέρη του σώματος του που του ονομάζετε προς την κατεύθυνση που του αναφέρετε. Η δραστηριότητα να επαναληφθεί δένοντας του τα μάτια Η εντολές να γίνονται λεκτικά για να μην έχει πρότυπο για να μιμηθεί.

• Το παιδί βάζει τα μέρη του σώματος του που του ονομάζετε μέσα σε σακουλίτσα ή τοποθετεί σ αυτά ένα σακουλάκι ισορροπίας. - Το παιδί περπατάει ελεύθερα στο δωμάτιο, σε συγκεκριμένο σηνιάλο (π.χ τριπλό κτύπημα χεριών) πρέπει να κάνει μία συγκεκριμένη στάση του σώματος (π.χ κρατάω με τα χέρια μου τα αυτιά μου και βγάζω την γλώσσα έξω ) Τι σινιάλο αντιστοιχεί σε κάθε στάση σώματος θα πρέπει να ειπωθούν από την αρχή της δραστηριότητας.(συγκέντρωση προσοχής – αύξηση ταχύτητας εγρήγορσης.

Οπτική διάκριση.

• Βγάλτε τα καπάκια από διάφορα βαζάκια και ανακατέψτε τα , το παιδί θα πρέπει να αναγνωρίσει και να ανατοποθετήσει τα καπάκια βιδώνοντας τα. Συγκέντρωση προσοχής – ακουστική διάκριση

• Έχετε μπροστά σας μερικά αντικείμενα από διαφορετικά υλικά (π.χ ποτήρι, κατσαρόλα, φλιτζάνι )και τα χτυπάτε με ένα κουτάλι. Κατά πρώτη φάση το παιδί θα μάθει να αναγνωρίζει τα διάφορα κτυπήματα κατά δεύτερη φάση το παιδί θα πρέπει να αναγνωρίσει τα κτυπήματα με κλειστά μάτια(ακουστική διάκριση)

• Παίρνετε μία θέση κοντά στο παιδί από πίσω, δεξιά αριστερά πάνω, κάτω και κάνετε ένα ήχο όπου το παιδί θα πρέπει να καταλάβει από πού έρχεται ο ήχος(ακουστικός προσανατολισμός, κιναίσθηση).

• Παιχνίδι «κρυμμένος θησαυρός». Κρύβουμε ένα αντικείμενο και το παιδί προσπαθεί να το βρει. Υπάρχει η εξής καθοδήγηση, όσο το παιδί κοντεύει στο κρυμμένο αντικείμενο τόσο πιο γρήγορα χτυπάμε τα χέρια, όσο πιο μακριά είναι από το αντικείμενο τόσο πιο αργά χτυπάμε τα χέρια.

• Το παιδί τρέχει ελεύθερα στο δωμάτιο, του λέτε μία εντολή( π.χ φέρε μου το στυλό) και με το δικό σας μέτρημα μέχρι το τρία πρέπει να πάει να το πιάσει και να σας το φέρει.
• Το παιδί περπατάει ακολουθώντας τον ρυθμό που του χτυπάτε (ο ρυθμός να είναι για τον βηματισμό της παρέλασης) .

• Παιχνίδι «στρατιωτάκια ακούνητα αγέλαστα». Το παιδί τρέχει στο δωμάτιο, πρέπει να σταματήσει μόλις χτυπήσετε τα χέρια σας